ცხოვრობდა ქვეყანაზე ერთი კაცი, რომელსაც ღმერთის არ სწამდა და ყველას მოურიდებლად ესაუბრებოდა რელიგიასთან თავის დამოკიდებულებაზე. მისი ცოლი კი მორწმუნე იყო და მიუხედავად ქმრის ქილიკისა, შვილებს ქრისტიანულად ზრდიდა. ერთ ზამთრის საღამოს ცოლ-შვილი სოფლის ეკლესიაში ლოცვაზე წასასვლელად გაემზადა, სადაც ქრისტეს შობაზე ქადაგებას უნდა დასწრებოდნენ. ცოლმა ქმარს გაყოლა თხოვა, მაგრამ მტკიცე უარი მიიღო.
აი, ცოლ-შვილი ეკლესიაში წავიდა, ის კი სახლში მარტო დარჩა. ცოტა ხანში ქარბუქი ამოვარდა და ძლიერი თოვა დაიწყო. კაცმა ფანჯარაში გაიხედა, მაგრამ თოვლის ნამქერის გარდა ვერაფერი დაინახა. მაშინ ის ბუხართან სავარძელში მოკალათდა და გადაწყვიტა საღამო ასე გაეტარებინა. უცებ ძლიერი ბრახუნი გაიგონა, თითქოს ფანჯარას რაღაც მოაწყდაო. კაცი ფანჯარასთან მივიდა, მაგრამ ისევ ვერაფერი დაინახა. როცა ნამქერმა ოდნავ დაიკლო ის გარეთ გამოვიდა, უნდოდა გაეგო-რა დაეჯახა ფანჯარას.
სახლთან მან გარეული ბატების გუნდი დაინახა. როგორც ჩანდა ისინი გამოსაზამთრებლად სამხრეთისკენ მიფრინავდნენ, მაგრამ ქარბუქის გამო გზის გაგრძელება ვერ შეძლეს და ფერმასთან თავშესაფარისა და საკვების გარეშე დარჩნენ. თოვლით დაბრმავებულები, ფრთების ფრთხიალით მინდვრის თავზე დაბლა წრიულად დაფრინავდნენ. ადამიანს შეეცოდა ბატები და გადაწყვიტა დახმარებოდა. მან იფიქრა, რომ ფარდული მათთვის შესაფერისი და უსაფრთხო ადგილი იყო, რადგან ფარდულში თბილოდა; გარეულ ბატებს შეეძლოთ ღამე იქ გაეტარებინათ და თან გამოდარებას დალოდებოდნენ. მან ფარდულის კარი ფართოდ გააღო და დაელოდა, რომ ისინი დაინახავდნენ ღია კარს და შიგ შეფრინდებოდნენ.
ბატები კი უაზრო ფრენას განაგრძობდნენ და ვერ ხვდებოდნენ რა უნდა ექნათ. კაცმა მოინდომა მათი ყურადღების მიპყრობა, მაგრამ ამით ბატები დააფრთხო და ისინი უფრო შორს გაფრინდნენ. მაშინ ადამიანმა სახლიდან პური გამოიტანა, დააქუცმაცა და მისგან ფარდულში მიმავალი ბილიკი გააკეთა, ამანაც არ გაჭრა.
კაცი სასოწარკვეთამ შეიპყრო, მან უკნიდან მოუარა ბატებს და მათი ფარდულისკენ გარეკვა სცადა, ამან კიდევ უფრო შეაშინა ბატები და მათ ყველა მიმართულებით დაიწყეს ფრენა გარდა ფარდულისა. ვერაფერმა ვერ აიძულა ბატები შესულიყვნენ იქ, სადაც მათ სითბო და უსაფრთხოება ელოდათ.
„რატომ არ მომყვებიან ბატები“-შესძახა კაცმა-„ნუთუ ვერ ხვდებიან, რომ მხოლოდ იქ გადარჩებიან?“ იგი დაფიქრდა და მიხვდა, რომ მათ არ სურდათ ადამიანს გაყოლოდნენ. „მე რომ ბატი ვიყო, შევძლებდი მათ გადარჩენას“ — თქვა მან ხმამაღლა. ამ დროს მას აზრი მოუვიდა. ის ფარდულში შევიდა, აიყვანა თავისი ბატი, მინდორში გაიყვანა და გაუშვა. შინაური ბატი გარეულებში გაერია და უკან ფარდულში დაბრუნდა, მას კი გარეული ბატების გუნდი შეჰყვა თავშესაფარში და ამით ყველა გადარჩა.
კაცი ცოტა ხანს გარინდული იდგა, მის გონებაში იმ სიტყვებმა გაიჟღერა, რომელიც მან ცოტა ხნის წინ თქვა: „მე რომ ბატი ვიყო, შევძლებდი მათ გადარჩენას“. ამან კი ის გაახსენა, რაც ცოლს წასვლის წინ უთხრა: „რატომ უნდა მონდომებოდა ღმერთს ჩვენ დაგვმსგავსებოდა? ეს ხომ სასაცილოა“! და უცებ ყველაფერს მიხვდა. ზუსტად ეს გააკეთა უფალმა! ჩვენ ამ ბატებს ვგავდით-დაბრმავებულებს, თავგზა აბნეულებს და დაღუპვისთვის განწირულებს. ღმერთმა კი ჩვენთვის ჩვენი მსგავსი თავისი შვილი გამოაგზავნა-შვილი. რომელსაც შეეძლო ჩვენი სწორ გზაზე დაყენება და გადარჩენა! როდესაც ქარბუქი ჩადგა, ამ მშვენიერი დასკვნით დამშვიდებული კაცის სულიც დაოკდა. იგი უეცრად მიხვდა, რისთვის მოვიდა ქრისტე. ურწმუნოებასა და ეჭვებში გატარებული წლები ქარბუქს გაჰყვა. ის თოვლში მუხლებზე დაეცა და თავის სიცოცხლეში პირველი ლოცვა წარმოსთქვა: „გმადლობ შენ უფალო, რამეთუ ადამიანად მოხვედ იმისთვის, რომ მე ქარბუქიდან გამოგეყვანე!“
