მომავალი სულიერი მწყემსის მომზადება ქრისტიანობის ისტორიის ყველა დროებაში ღვთისმეტყველთა და ასკეტ-მასწავლებელთა ყურადღების ცენტრში იდგა. სამოძღვრო მეცნიერების კურსში ეს საკითხი რამდენიმე პრობლემად იყოფა. ეს ორი უმთავრესი კითხვაა:

1. საჭიროა მაღალი სამღვდელო მსახურებისთვის მომზადება, თუ მთელი ეს საქმე ღვთის მადლს უნდა მივანდოთ, რომელიც ყველაფერს შეავსებს და განკურნავს?

2. თუ მომზადება საჭიროა, მაშინ რაში უნდა მდგომარეობდეს ის? ამ უკანასკნელ შემთხვევაში გამოიკვეთება რამდენიმე თემა: მომზადება სულიერი, მომზადება ინტელექტუალური, გარეგნული და ა. შ.

ამ საკითხის ზოგადი განხილვისას შეიძლება ორ საპირისპირო აზრს შევხვდეთ. ერთის მიხედვით, ვერავითარი ადამიანური მეცნიერება, სპეციალიზაცია ან ხელოვნება ვერაფერს გააკეთებს და არც უნდა გააკეთოს იქ, სადაც სულიწმიდას მადლს მოუწოდებენ, რომელიც არის ყოვლისშემძლე და ამიტომ თვითკმარი (საკმარისი). მეორე აზრის მიხედვით პირიქით მომზადება საჭიროა, თანაც მომზადება საფუძვლიანი, დახვეწილი და ფართო.

თუ ერთი თვალსაზრისის მიხედვით, მღვდელი უნდა აკმაყოფილებდეს მხოლოდ ლიტურგიული პრაქტიკისათვის აუცილებელ უბრალო მოთხოვნებს და პრიმიტიულად გაგებულ ღვთივმოსაობას, სხვა თვალსაზრისის მიხედვით მომავალი მღვდლის მომზადება იმდენად ფართოდაა გაგებული, რომ მის ვალდებულებას აკუთვნებენ სოფლის მეურნეობას, მედიცინას დასხვადასხვა პრაქტიკულ დისციპლინებს.

სამოძღვრო მეცნიერებამ უნდა იპოვოს გარკვეული წონასწორობა და მოიპოვოს ის საშუალო, „ოქროს“, სამეუფო გზა, რომელზეც მღვდელი არ გადაიხრებოდა პრიმიტივიზმსა და ობსკურატიზმში და ამავე დროს, არ იქნებოდა გატაცებული ზედმეტად საერო და მღვდლისთვის სრულიად შეუფერებელი ინტერესებითა და საქმეებით.

ამ შესავალი შენიშვნების შემდეგ ვუპასუხოთ ზემოთ დასმულ პირველ შეკითხვას: საჭიროა კი სამღვდელოდ (მღვდლობისთვის) მომზადება?

აქ თავისთავად იბადება დამადასტურებელი პასუხი. ამას გვკარნახობს სამღვდელოების მთელი ისტორია და ეკლესიის გამოცდილება. მართალია, ქრისტიანობის ისტორიაში ყოველთვის არ არსებულა სასულიერო სასწავლებლები, მაგრამ მომავალ მღვდლებს მუდამ მოეთხოვებოდათ ამ მაღალი ხარისხის შესაფერისი მზაობა. გარდა ამისა, მას შემდეგ, რაც ეკლესიური ცხოვრება შედარებით მშვიდი და ორგანიზებული გახდა, საეკლესიო იერარქიაში გაჩნდა მისწრაფება სისტემური განათლების კერათა დასაფუძნებლად. ეკლესიის ისტორიის პირველსავე საუკუნეებში დაარსდა ცნობილი სასულიერო სასწავლებლები ალექსანდრიაში, კონსტანტინოპოლში, რომსა და მრავალ სხვა ადგილას. დიდი საღვთისმეტყველო კამათებისა და ერესების ეპოქამ ეს მისწრაფება კიდევ უფრო გააძლიერა. თუკი პირველ სამ საუკუნეში სისტემური საღვთისმეტყველო და სამღვდელო განათლება ნაკლებად ორგანიზებული იყო, ქრისტიანობის სახელმწიფო რელიგიად გამოცხადების შემდეგ ეს საქმე თანდათანობით აეწყო და დაიხვეწა. თუმცა საეკლესიო განათლების ფორმა მუდამ უცვლელი არ ყოფილა: კარგა ხანს სასწავლო ცენტრებს მონასტრები წარმოადგენდნენ, ზოგჯერ მომავალ მოძღვრებს შემოიკრებდნენ გამორჩეული იერარქები თუ მღვდლები. ეს მაშინ ხდებოდა, როცა ეკლესიას არაქრისტიანები დაიპყრობდნენ, ან — თუ ქვეყანა მიყრუებული და ქრისტიანული ცენტრებისგან მოწყვეტილი იყო. ყველა შემთხევევაში დაბეჯითებით შეიძლება ითქვას, რომ ეკლესია არასდროს ტოვებდა უყურადღებოდ ამ საკითხს, დიდი სიფრთხილით ეკიდებოდა მღვდლად კურთხევას და მომავალი მღვდლებისგან საფუძვლიან და მრავალმხრივ მომზადებას მოითხოვდა.

ეკლესიის სახელგანთქმულ მოძღვართა და მწყემსმთავართაშორის მრავლად არიან თავისი დროის უგანათლებულესი ადამიანები. იოანე ოქროპირის, გრიგოლ ღვთისმეტყველის, ბასილი დიდის, ფოტიუსის და სხვათა ნაშრომები უხვად შეიცავს ამონაწერებს ყოველნაირი სასულიერო თუ საერო წიგნებიდან, მათ შორის — წარმართულიდანაც. ქრისტიანობის არსის შესახებ გავრცელებულ მცდარ შეხედულებათაგან ერთ-ერთი ყველაზე მიუღებელი უეჭველად ისაა, თითქოს ქრისტიანობა მიამიტთა, უმეცართა და განათლების მოძულეთა რელიგია იყოს. ამას ამტკიცებდნენ სხვადასხვა დროს იმპერატორი იულიანე განდგომილი და ცნობილი კელსოსი, რადგან მათ ქრისტიანობისადმი მტრული გრძნობები ამოძრავებდათ და მისი დაკნინება ეწადათ. ამასვე ამტკიცებენ ჩვენს დროში ქრისტიანობისთვის თავგამოდებული ადამიანები, რომლებიც მისი სიწმინდის შენარჩუნებისთვის მზად არიან გააუბრალოონ და ბნელში გახვიონ ის.

საგანგებოდ იყო ზეგარდმო განჩინებული, რომ ბაგაში, სადაც განკაცებული ლოგოსი იშვა, არა მარტო უბრალო მწყემსები მივიდნენ, არამედ ღვთის მაძიებელი აღმოსავლელი მოგვები, ქრისტიანობის მიღმა საღვთო ჭეშმარიტების მატარებლები. თუ, ერთი მხრივ, მაცხოვარმა უბრალო მებადურებს მოუწოდა, მეორე მხრივ ქრისტიანობის უდიდეს გამავრცელებელთა შორის იყო მოციქული პავლეც, თავისი დროის უგანათლებულესი კაცი. ქრისტიანობას თავიდანვე გამოუჩნდნენ ისეთი მოაზროვნეები და დმცველები, როგორებიც იყვნენ წმინდა მოწამე იუსტინე ფილოსოფოსი, ათენაგორა, კლიმენტი ალექსანდრიელი, რომ აღარაფერი ვთქვათ მსოფლიო მოძღვართა და მღვდელმთავართა მთელს პლეადაზე, ეკლესიის ოქროს ხანაში რომ მოღვაწეობდნენ.

უნდა გავიხსენოთ, რომ პავლე მოციქული, სამი სამოძღვრო ეპისტოლეს ავტორი, არამცირედ მოთხოვნებს უყენებდა თავის მოწაფეებსა და თანამოსაგრეებს, და ავალდებულებდა სათანადოდ გამოეცადათ ყველა, ვინც ეპისკოპოსის ხელიდან მღვდლად კურთხევას ითხოვდა. მოციქული გვირჩევს, ნაჩქარევად არავინ ვაკურთხოთ მღვდლად (1 ტიმ. 5:22), მოითხოვს, რომ ეპისკოპოსი იყოს არა მარტო უმწიკვლო, არამედ განსწავლული (1 ტიმ. 3:2), რომ კურთხევის მაძიებელნი ჯერ უნდა გამოიცადნონ (1 ტიმ. 3:10), მღვდელმსახური მარად უნდა ასწავლიდეს მთელი თავისი ძალაუფლებით (ტიტ. 2:15), დროულად თუ უდროოდ (2 ტიმ. 4:2); მტკიცედ იდგეს იმაზე, რაც უსწავლია და რაც ირწმუნა (2 ტიმ. 3:14), ჯანსაღ მოძღვრებში უნდა განამტკიცებდეს და საწინააღმდეგოს წინ უნდა აღუდგეს (ტიტ. 1:9) ქადაგებდეს და ასწავლიდეს (1 ტიმ. 4:11), გამუდმებით კითხულობდეს, შეაგონებდეს, და დამოძღვრავდეს (1 ტიმ. 4:13).

მოციქულთა ეპისტოლეებიდან რომ გადავიდეთ ღვთისმეტყველების კლასიკური ხანის მოძღვართა ნაწერებზე, აქაც ადვილად ვიპოვით ზემოთქმულის დამადასტურებელ საბუთებს. ქრისტიანობის გაუბრალოების და ობსკურანტიზმის მომხრეები ამაოდ იმოწმებენ ზოგიერთი ქრისტიანი მოძღვრის ცხოვრებას, ვთქვათ, ეპისკოპოსი სევირის, ყოფილი მემაუდის, და ალექსანდრესი — ყოფილი მენახშირის. ეს შემთხვევები გამონაკლისია და მათი მსგავსი ძნელად თუ მოიძებნება სამღვდელოების ისტორიაში. ეკლესიას სულ სხვა მოთხოვნები ჰქონდა. თავის საუკეთესო და მრავალნაცად მოძღვართა პირით ეკლესია მარტო სარწმუნოებას კი არ მოითხოვდა მღვდლებისგან და, მით უმეტეს, ეპისკოპოსებისგან, არამედ — სჯულისმოძღვრებაში (სჯულისმეცნიერებაში) გაწაფულობას, წიგნიერ სიბრძნეს, რომელიც, დრო რომ გადის და ეკლესია უმეტესი საფრთხის წინაშე დგება, თანდათანობით უნდა გაღრმავდეს და გაფართოვდეს. მუდამ უნდა გვახსოვდეს, რომ დიდი მწვალებლობების, განხეთქილებების, შფოთის და სხვა ცდუნებების კრიზისულ წუთებში ეკლესიის ხომალდის გეზს ერთგული, მრავალნაცადი და განბრძნობილი მესაჭეები გამართავდნენ ხოლმე. მაგრამ, როგორც ჩანს, პრიმიტივიზმის და ბნელეთის მოციქულობის აჩრდილი უწინაც დასტრიალებდა სასულიერო წოდებას. შემთხვევით არ მომხდარა, რომ ეკლესიის ბევრი რჩეული მოძღვარი შეაგონებდა სამღვდელო ხარისხის მქონეთ, თუ რა ძნელია ამ ხელობის ფლობა, და რამდენად აღემატება ის ყოველნაირ კაცობრიულ სიბრძნეს და ხელოვნებას. საინტერესო გადმოცემა არსებობს პაპი ლეონ I დიდის ცხოვრებიდან. მას სიკვდილის წინ პეტრე მოციქული გამოეცხადა და ყველა ცოდვის მიტევება აუწყა, გარდა ერთისა — რომ ნაჩქარევად და უგულისყუროდ აკურთხევდა მღვდლებს. საბოლოოდ, განსაკუთრებული ლოცვის შემდეგ, მეორე გამოცხადებისას, პაპს ამ ცოდვის მიტევებაც ეუწყა.

ამიტომ ბუნებრივია, რომ დიდი მოძღვრები და იერარქები ხშირად აფრთხილებდნენ და საყვედურობდნენ როგორც მღვდლობის მაძიებლებს, ისე მათ ხელდამსხმელებსაც ამ საკითხისადმი უგულისყურო დამოკიდებულების გამო. გავიხსენოთ იოანე ოქროპირის „ექვსი სიტყვა მღვდლობის შესახებ“ — დარიგება და სახელმძღვანელო მომავალი მღვდლებისთვის, წმინდა ამბროსი მედიოლანელის „მღვდელმსახურის მოვალეობათათვის“, ნეტარი იერონიმეს „მღვდელთა ცხოვრებისათვის“. მღვდლის მოვალეობათა შესახებ წერდა წმინდა პაპი გრიგოლ დიალოგოსი, ამავე თემაზე შესანიშნავი სიტყვები აქვთ წმინდა ეფრემ ასურს და გრიგოლ ღვთისმეტყველს, რომელიც, როგორც ცნობილია, იძულებით აკურთხა მღვდლად მისმა მამამ, რის შემდეგაც გრიგოლი უდაბნოში გადაიხვეწა, რადგან თავი არ მიაჩნდა მღვდლობის ღირსად. მისი 42-ე, სიტყვა (აპოლოგია) სწორედ ამ ნაბიჯის განმარტებას ეხება და იმასაც გვაცნობს, თუ როგორ მოიაზრებდა გრიგოლ ღვთისმეტყველი მღვდელმსახურის ცხოვრებას და მოღვაწეობას; ამიტომ მღვდლები მას სახელმძღვანელოდ უნდა იყენებდნენ.

აი, რას წერს იოანე ოქროპირი: „მოჰყავთ მღვდლებად უმეცარნი და იმ სიმდიდრის განმკარგავად განაწესებენ, რომელიც მაცხოვარმა თავისი სისხლით გამოისყიდა“. სამღვდელო საქმის გამოუცდელთათვის ჩაბარებით, თვით მღვდლობას ვამახინჯებთ. ხშირად გამოითქმის თვალსაზრისი, რომ მომზადება აკნინებს რწმენას, სიწმინდეს, სიმდაბლეს და ასე შემდეგ. აქ კარგი იქნება გავიხსენოთ ნეტარი იერონიმეს სიტყვები: „უბირ და უმეცარ მღვდლებს თავი წმინდანები ჰგონიათ, რადგან არაფერი გაეგებათ“. ხოლო გრიგოლ ღვთისმეტყველი გვაფრთხილებს: „ჯერ თვითონ განისწავლე და მერე სხვა დამოძღვრე“, ან კიდევ: „სხვა ფერმწერთათვის უვარგისი ხატი ნუ იქნები“, „ჩვენთან სწავლასა და სწავლებას შორის ზღვარი არავის დაუწესებია“, „ერთია ცხვრების და ძროხების მწყემსვა და სხვაა — ადამიანთა სულების მართვა“.

შემდგომ საუკუნეებშიც არ დადუმებულა იმ მოძღვართა და მწყემსმთავართა გამაფრთხილებელი ხმა, რომლებსაც ესმოდათ, თუ რა სახიფათოა ნაჩქარევად და გამოუცდელად ხელდასხმა. რუსეთში სამღვდელო მომზადებაზე წერდნენ განმანათლებელი ტიხონ ზადონსკი, მამა იოანე კრონშტადტელი, და ამ თემაზე ბევრია ნათქვამი სამღვდელო ღვთისმეტყველების კურსებში. გავიხსენოთ, რომ სამოძღვრო ღვთისმეტყველების ზოგიერთი სპეციალისტი (მიტროპოლიტი ანტონი) არც კი აღიარებდა მღვდლად „მოწოდებას“ და მთელი ყურადღება მღვდლის მომზადების საკითხზე გადაქონდა.

სასულიერო სასწავლებლებში დიდი დრო ეთმობოდა სამღვდელო მომზადებას. რევოლუციამდელ რუსეთში მღვდლად მომზადების საზოგადო კურსი 10 წლიანი იყო (4 წელი სასულიეროსასწავლებელი და 6 წელი სასულიერო სემინარია), სრულყოფილი მომზადების მოსურნეებს კიდევ 4 წლიანი კურსი უნდა გაევლოთ საღვთისმეტყველო აკადემიაში, ასე რომ, სრულ განათლებას 14 წელიწადი სჭირდებოდა. კათოლიკეებსაც აქვთ თავიანთი „მცირე სემინარიები“, „დიდი სემინარიები“ და ჩვენებური საღვთისმეტყველო აკადემიების შესატყვისი ფაკულტეტები. ზოგჯერ საგანგებო ვითარებაში (ომიანობისას, არეულობისას ან შორეულ პროვინციებში) აუცილებელი ხდებოდა სამღვდელო კურსების შემოკლება, მაგრამ ეს მხოლოდ გამონაკლისი იყო საზოგადო წესიდან.

თუ გადავალთ იმის გარკვევაზე, თუ რაში მდგომარეობს მღვდლის მომზადება მომავალი საქმიანობისთვის, ეს საკითხი თავიდანვე უნდა დავყოთ სამ ნაწილად:

1) სულიერი მომზადება,
2) გონებრივი მომზადება,
3) გარეგნული მომზადება.

სულიერი მომზადება

მღვდლობის კანდიდატი, მომავალი მოძღვარი ემზადება სამღვდელო ხარისხის მისაღებად, ანუ სასულიერო წოდების მისაღებად (войти в духовенство ). თავისთავად სიტყვა „სასულიერო“ უკვე ბევრის მომთხოვნია. სხვა ენებში შესატყვისი ტერმინები სვიაშჩენსტვო (სერბულად), clerge, clergy (ფრანგულად, ინგლისურად, და ბერძნულად) მთლიანად არ გადაფარავს მის მნიშვნელობას. მას უფრო შეესაბამება გერმანული Geistlicher, სიტყვიდან Geist¹, სული. ეს ნიშნავს, რომ სამღვდელოებას, პირველ რიგში, სულიერება მოეთხოვება. სასულიერო პირი უნდა მიეკუთვნებოდეს სულის საუფლოს, და არა სოციალურ ყოველდღიურობას, მატერიალური მოთხოვნილებების და ანგარიშის სფეროს, პოლიტიკური ინტერესების სამყაროს და ა.შ. ესაა, უწინარეს ყოვლისა, საკუთარი თავის აღზრდა საღვთო სასუფევლის სულისკვეთებით, საკუთარ თავში ამ სასუფევლის აღშენება, რადგან სასუფეველი სადმე კი არ არის, ქვეყნიერების რომელსამე ადგილას, არამედ — ჩვენს შიგნით. სასუფეველი ღვთისა არ არის თეოკრატიული იდილია, ის ჩვენი სულიერების კატეგორიაა. სწორედ ეს არის ისუპირველესი, რაც სულიერი აღზრდის გზაზე შემდგართ მოეთხოვებათ და რაც ძალზე ხშირად აკლია სამღვდელოებას, როდესაც ის გატაცებულია პოლიტიკით და ეროვნული მისწრაფებებით, ან იძულებულია იზრუნოს საარსებო პურზე და მატერიალურ პირობებზე. ამგვარი სულიერი ზრდა ერთბაშად არ მოდის — საამისოდ მთელი ცხოვრება უნდა იღვაწო, სიყრმიდანვე უნდა აღიზარდო შენი თავი, გადაჭრით უნდა აირჩიო, რომელ გზას მიჰყვები — ამქვეყნიურს თუ არაამქვეყნიურს.

ამ არჩევანში ორი მომენტი გამოიკვეთება: უარყოფის და დასტურის. პირველი იმას ნიშნავს, რომ გადაჭრით უარვყოთ ყველაფერი რაც ამქვეყნიური გაგებით მიმზიდველია: ამქვეყნიური ათვლა და სარგებელი, კარიერა, ნაციონალურ-პოლიტიკური ცრურწმენები და სხვა. ეს არ ნიშნავს კულტურული ცხოვრებისაგან განდგომას და ადამიანთა საზოგადოებაში მონაწილეობის უარყოფას. ეს იმას ნიშნავს, რომ თავი გავითავისუფლოთ ყოველნაირი ამქვეყნიური მიდრეკილებისგან, ქვეყნიერების ბოროტებისგან, არასულიერი ინსტინქტებისგან; არ დავემორჩილოთ და არ დავყვეთ ამა სოფლის პირობებს და ნებისმიერ ცოდვას. დასტურის მხარე კი ისაა, რომ დავიუნჯოთ ყოველივე სულისმიერი, ყველაფერი, რაც მადლის საუფლოს მიეკუთვნება. ამას განვითარება სჭირდება და ეს ცნება რამდენიმე მიზანს მოიცავს.

გრიგოლ ღვთისმეტყველის თქმით, მღვდელს ჰმართებს ზეციურობა, ანუ ის არ უნდა იყოს ამქვეყნიური უსჯულოების თანაზიარი და მიწიერ ფასეულობათა ტყვე. მღვდელს ჰმართებს სიწმინდე. სიწმინდე არ არის არც ფსევდო-სულიერი, სტილიზებული პურიტანიზმი და უსიცოცხლო, სისხლნაკლული სპირიტუალიზმი, არც განსაკუთრებული გამოთქმების დაზეპირება და საეკლესიო სტილით მეტყველება, არც ნეტარი სახის მიღება, არც პირფერობა, არამედ ჭეშმარიტი სულიერება, ანუ მისწრაფება მართლმადიდებელი ასკეტიკის უმაღლესი იდეალისკენ — ღვთის შვილად ქცევისკენ, განსულიერებისკენ, საკუთარი თავის და სხვების განღმრთობისკენ. მღვდელი უნდა იყოს გულისხმიერი და მოწყალე, რაც სენტიმენტალობას კი არ ნიშნავს, არამედ სხვისი სიხარულის, ცოდვის, მწუხარების და ტკივილის გაზიარების უნარს. მღვდელი უნდა იყოს ღირსი, ანუ მსგავსი ქრისტესი, კეთილი მწყემსის სრულყოფილი იდეალისა. მღვდელი უნდა იყოს ლოცვისმოყვარე, ანუ, უნდა უყვარდეს ყველა სახის ლოცვითი ღვაწლი, კერძოდ, განმარტოვებითი ლოცვა, გონერი (იესოსლოცვა), სატაძრო, და განსაკუთრებით საღმრთო ლიტურგიის მსახურება. თუ მღვდელს ლოცვა არ უყვარს და არ შეუძლია, თუ ლოცვის სტიქიაში არ შესულა, ღვთისმსახურება არ იზიდავს და ყველანაირი საპატიო თუ არასაპატიო მიზეზით მას თავს არიდებს, ასეთი მღვდელი თავისივე თავთან მოდის წინააღმდეგობაში და ის სასულიერო დაწესებულების უნაყოფო ჩინოვნიკია მხოლოდ. მღვდელი უნდა იყოს თავმდაბალი, ანუ არ უნდა ამოძრავებდეს სიამაყის, თავმოწონების, ქედმაღლობის, პატივმოყვარეობის, თავმოთნეობის და ეგოიზმის ინსტინქტები. ეს თავმდაბლობა უნდა გამოიხატებოდეს არა უპირატესის წინაშე თავის დაბლა დახრაში, ან ხელმოწერაში „მდაბალი მღვდელი…“. თავმდაბლობა ნიშნავს, იყო თავისუფალი ეგოცენტრიზმის ყოველგვარი გამოვლინებისაგან, საკუთარ პერსონას არ აყენებდე სამყაროს შუაგულში, არ ტკბოდე საკუთარი თავით და სხვა ამგვარი.

მრავლად შეიძლება იმ მიზნების ჩამოთვლა, რომლებსაც მღვდელი უნდა ესწრაფოდეს, თუმცა, ძირითადად, ესეც საკმარისია. ყოველივე ჩამოთვლილი შეიძლება დავიყვანოთ ერთ თვისებამდე — სულიერება, ანუ ის, რომ თავი დავიხსნათ ყველანაირი ცოდვისა და ყველა მიწიერი, სოციალური, ნაციონალური, პოლიტიკური ინტერესის მომძლავრებისაგან. საამისოდ კი სულიერი აღზრდის საშუალებებს უნდა მივმართოთ.

არ შევცდებით, თუ ვიტყვით, რომ სულიერების მოსახვეჭად ყველაზე მძლავრი საშუალებაა ლოცვა. ლოცვა თავისთავადაც ხომ სულიერი ცხოვრების ნაწილია, მაგრამ მისი წყალობით შეგვიძლია სულიერი სამყაროს სხვა სიკეთეებსაც ვეზიაროთ, შეგვიძლია ლოცვით გამოვითხოვოთ ის, რაც გვაკლია. მღვდლობის მოსურნეები ლოცვას სკოლის მერხიდანვე უნდა დაეჩვიონ. მომავალ მღვდელს რომ ღვთისმსახურება იზიდავს, ან პირიქით, თავს რომ არიდებს მას, უკვე ამით შეგვიძლია ვიმსჯელოთ, თუ საით ჰქრის მისი გონება, მძიმე ტვირთია მისთვის ლოცვა, თუ ყველაზე სასურველი საქმე. თუმცა ამის განზოგადებასაც უნდა ვერიდოთ, რადგან ლოცვის ნიჭი მეტად ინდივიდუალურია. ზოგს სატაძრო ლოცვა უფრო მოსწონს, რადგან ესთეტიკურად მიმზიდველია და ტიბიკონის მიხედვით კეთილგანგებული, ზოგს სენაკში ფარული და გულისმიერი ლოცვა ურჩევნია. ასეა თუ ისე, მღვდელს მოხვეჭილი უნდა ჰქონდეს ლოცვის სტიქია.

ამას მოსდევს საღმრთო წერილის კითხვა, დაზეპირება, გააზრება, მის განმარტებებში ჩაღრმავება, როგორც წმინდა მამათა, ასევე თანამედროვე მეცნიერული ეკზეგეტიკური ლიტერატურის შესწავლა.

სულიერი აღზრდის პროცესში წმინდა მამათა ნაშრომები, განსაკუთრებით კი ასკეტიკური, უნდა გამოვიყენოთ, როგორც ზნეობრივი სრულყოფის სახელმძღვანელო, რადგან ეს ნაშრომები კაბინეტებში კი არ დაწერილა, არამედ უდაბნოში მრავალწლიანი განმარტოებისა და სამონასტრო გამოცდილების შედეგია. აქ ერთგვარი იერარქიული წესი უნდა დავიცვათ: კითხვა შედარებით მარტივიდან უნდა დავიწყოთ (აბა დოროთე, იოანე კრონშტადტელი, თეოფანე დაყუდებული და ეგნატე ბრიანჩანინოვი, ამბროსი ოპტინელი და სხვა), შემდეგ კი უფრო რთულზე გადავიდეთ, როგორიცაა „ფილოკალია“, ისააკ ასური, „კიბისაღმწერელი“, სვიმეონ ახალი ღვთისმეტყველი, გრიგოლ პალამა.

სამღვდელო მომზადებისთვის მეტად ქმედითი საშუალებაა ხშირი აღსარება, სულიერ საკითხებზე საუბარი გამოცდილ ადამიანებთან, წმინდანთა ცხოვრების, ცნობილი მამების და მლოცველების ბიოგრაფიების კითხვა. დასავლურ ქრისტიანობაში მონასტრებში დანერგილი აქვთ განსაკუთრებული, ხანგრძლივი ვარჯიშები ლოცვასა და სულიერ ჭვრეტაში. ამგვარი განმარტოებული და საკუთარ თავზე დაკვირვებული ვარჯიში, ანუ მარხვა (говение) მნიშვნელოვნად დამოძღვრავს და სულიერი საუნჯით გაამდიდრებს სულს.

ზემოთ ჩამოთვლილის გარდა სულიერ მომზადებას ხელს უწყობს ავადმყოფთა მონახულება, გაჭირვებულთა დახმარება, და, საერთოდ, თანაგრძნობის ყოველნაირი გამოვლინება, როცა კი საჭიროა. სასარგებლო იქნება, თუ დავფიქრდებით არა მხოლოდ წარმავალ სიძნელეებზე, არამედ სიკვდილის წუთზე, მარადისობაზე, საიქიო ცხოვრებაზე. ამაში მღვდლობის ახალგაზრდა კანდიდატებს ძალიან დაეხმარებათ მიცვალებულთა სულის მოსახსენებლად ფსალმუნების კითხვა.

ზემოთქმული რომ შევაჯამოთ, დავასკვნით, რომ სულიერი წრთობისთვის უნდა გამოვიყენოთ ყველაფერი, რაც მომავალ მღვდელს საწუთროს კანონებისა და ადათების მომძლავრებისგან დაიფარავს და ზეციურობას და სულიერებას მოუპოვებს. ეს ყველაფერი შეადგენს საგანს კერძო დისციპლინისა, სამოძღვრო ასკეტიკის სახელით რომ არის ცნობილი.

თარგმნა ზაზა თვარაძემ

___________________

* ამონარიდი წიგნიდან:Архимандрит Киприан (Керн.)Правлславное пастырское служение. Клин. 2002

1 გერმანულად Geist — სული, Geistlicher — უსულიერესი