ავტორი წერს:

„ზუსტად ასევე გამართლდა იესოს ის სიტყვები, რომელიც მან თავისი მიწიერი სიცოცხლის პერიოდში თქვა: «დაანგრიეთ ეს ტაძარი და სამ დღეში აღვადგენ… ის თავის სხეულს გულისხმობდა» (იოანე 2:19-21). განა ვინმე იტყვის, რომ იესომ ვერ შეძლო თავისი სხეულის «აღდგენა», როდესაც სიკვდილიდან სამი დღის შემდეგ მარიამს გამოეცხადა მატერიალიზებული (ანუ იმ მომენტში ფიზიკური იერი მიიღო) სხეულით? (იოანე 20:1,14-18). ეს სასწაული, რომლის გამეორებაც არცერთ ადამიანს არ ძალუძს, ნამდვილად  იქცა იმის «ნიშნად», რომელმაც მისი მკვდრეთით აღდგომა და მესიის სტატუსი დაადასტურა მისადმი რწმენის მქონე ადამიანებისათვის (იოანე 2:18). თანაც, შეგვიძლია იესოს მიერ ნათქვამი სიტყვების ზუსტ შესრულებას გავუსვათ ხაზი, რომელმაც თქვა, რომ თავად ის აღადგენდა თავის სხეულს. როდესაც გვახსოვს, რომ, ბიბლიის თანახმად, უშუალოდ ღმერთმა დაუბრუნა მკვდარ იესოს სიცოცხლე და ამის შემდეგ კი მას მისცა «მთელი ძალაუფლება ზეცაში და დედამიწაზე», გასაკვირი აღარაა, რომ უკვე სულიერ სხეულში აღმდგარმა იესომ მისთვის მიცემული ძალაუფლება იმისათვის გამოიყენა, რომ თავის მოწაფეებს მატერიალიზებული სხეულით გამოსცხადებოდა (საქმეები 2:24,32; 3:26; 5:30; 13:32; 17:31; ეფესოელები 1:20). ზუსტად ამით, პირადად მან, იესომ, ღვთისაგან მიცემული ამ ძალაუფლების გამოყენებით, სამი დღის განმავლობაში სიკვდილის შემდეგ, «აღადგინა» თავისი სხეული“. 

ავტორი სახარებისა და ახალი აღთქმის ტექსტს არ უნდა აფერადებდეს, რადგან იესო მარიამს არა უბრალოდ „მატერიალიზებული სხეულით“ ეჩვენა, როგორც ამას ავტორი ამბობს, არამედ ზუსტად ხორციელად ეჩვენა ქრისტე მოწაფეებს, ხორცით, რომელიც ჭამდა და სვავდა (ლუკა. 24, 39-43; საქმე. 10, 41) და ეს უხრწნელად შეეძლო, რადგან „მის ხორცს არ უხილავს ხრწნილება“ (საქმე. 2, 31). ხოლო თუ ქრისტე ტაძარზე საუბრობს, ყურადღება უნდა მივაქციოთ იმას, თუ როგორ საუბრობს ქრისტე ამაზე, რომელ ტაძარზე საუბრობს? ის კი ცალსახად ამბობს, „დაანგრიეთ ეს ტაძარი“, ანუ ზუსტად „ეს“ ტაძარი, რომელიც მას აქვს, ანუ საუბარია ერთსა და იგივე ხორცზე, რომელიც მის მიწიერ ცხოვრებაში იყო, ზუსტად ამიტომ ამბობს „ეს“ ტაძარიო და არა რომელიღაც სულიერი ტაძარი. ის ზუსტად ამ ტაძარს აღადგენს. ავტორი აქაც ღრმად ცდება, როდესაც ამბობს: „ამის შემდეგ კი მას მისცა „მთელი ძალაუფლება ზეცაში და დედამიწაზე“. რას ნიშნავს — „ამის შემდეგ“ (?), თუ ქრისტეს, როგორც ლოგოსს, ღვთიური, ყოვლის შემძლე ძალაუფლება ჰქონდა სამყაროს შექმნამდე, რადგან მის მიერ შეიქმნა ყოველივე, რაც სამყაროში შეიქმნა (იოან. 1, 3), ხოლო თუ საუბარია ქრისტესთვის ძალაუფლების მიცემაზე, ეს ნათქვამია მისი განკაცების შემდეგ, როგორც კაცის ძეზე; განკაცებულმა ლოგოსმა თავისი არსებობის ტროპოსი ნაწილობრივ შეცვალა და ახალ, ადამიანურ ბუნებაში გახდა შეცნობადი; ხოლო ეს ბუნება უნდა განდიდებულიყო; ამიტომ, როდესაც ის მამას უკვე ხორცში მყოფი მიმართავს, ამბობს: „ახლა კი შენ განმადიდე, მამაო, იმავ დიდებით, შენთან რომ მქონდა ქვეყნის შექმნამდე“ (იოანე. 17, 5). ეს ნიუანსები აჩვენებს, რომ ავტორი ქრისტეს ორი ბუნების საკითხისადმი უყურადღებოა, არადა, ზუსტად ეს ნიუანსები პასუხობს პრობლემატურ კითხვებს.

ავტორი წერს:

„თუმცა ასევე ყურადღება უნდა მივაქციოთ იმასაც, რომ იესომ საკუთარი სხეული, რომლის «აღდგენასაც» დაჰპირდა, ტაძარს შეადარა. წმინდა წერილი აზუსტებს, რომ «ის თავის სხეულს გულისხმობდა» (იოანე 2:21). ამგვარად, ბიბლიის სიტყვების თანახმად, იესოს სხეული ტაძარს ასიმბოლოებდა, ანუ რაღაც წმინდას, რაც საკუთარ თავში განწმენდისა და ღმერთთან ერთობის ფუნქციებს მოიაზრებდა. გასაგებია, რომ იესოს ბუკვალურ ფიზიკურ სხეულს არანაირად არ შეეძლო ამ როლის შესრულება. და არცაა გასაკვირი, რადგან ბიბლია ქრისტეს «სხეულს» იესოს თანამემკვიდრეებს უწოდებს და მოუწოდებს, რომ ყოველთვის ხსომებოდათ ამ წმინდა უპირატესობის შესახებ. მოციქულ პავლეს თვალნათელი მაგალითიც კი მოჰყავს: «ვინაიდან ჩვენ მისი სხეულის ნაწილები ვართ» (ეფესოელები 5:30). ღვთის თვალსაზრისით, განსაკუთრებული სიწმინდე ამ ქრისტიანულ კრებას ეძლევა და არა ფიზიკური სხეულის რაიმე სახის თაყვანისცემას.

აქედან გამომდინარე გასაგები ხდება ის დიდი აზრი, რომელიც ქრისტემ «თავისი სხეულის ტაძრის» აზრში ჩადო. ეს სხეული ასიმბოლოებდა სულიერ ტაძარს, აღთქმული სისხლის საფუძველზე. სისხლის, რომელიც იესომ მრავალთა გამოსასყიდად დაღვარა. იერუსალიმის ტაძარი ქრისტეს სხეულის ტაძრის პირველსახე იყო. იერუსალიმის ტაძარში მსხვერპლს სწირავდნენ, რაც ადამიანს საკუთარი ცოდვებისაგან განწმენდის შესაძლებლობას აძლევდა. ასევე ტაძარივე წარმოადგენდა იეჰოვას თაყვანისცემის ცენტრს. ის ადამიანი, რომელსაც იეჰოვასთან სურდა დაახლოება, ამ ტაძარში მიდიოდა.

დღეს ყოველივე ეს იესო ქრისტეში გვაქვს. ამიტომ ვერავინ მივა იეჰოვასთან, იესოს გარეშე (იოანე 14:6). და ზუსტად ამიტომ დღეს კაცობრიობას, რომელსაც ქრისტეს სრულყოფილი და მოქმედი გამომსყიდველური მსხვერპლი აქვს, არც პირდაპირი გაგებით ფიზიკური ტაძარი სჭირდება და არც იესოს ფიზიკური სხეულის არსებობა. რადგან გამოსასყიდი ჯერ კიდევ ორი ათასი წლის წინ იყო გადახდილი, ზემოთ ჩამოთვლილი ვერცერთი ფიზიკური ნივთი ვეღარ თამაშობს და, ვერც ითამაშებს, ვერავითარ როლს კაცობრიობის გადარჩენის საქმეში.

გარდა ამისა, იესოს ხორციელად აღდგომის შესახებ სწავლება წინააღმდეგობრივს წარმოადგენს ასევე ძველი აღთქმისეული კანონის, მისი პირველსახეებისა და გამოსასყიდის შესახებ სწავლებების თვალსაზრისითაც. რატომ შეიძლება ამის მტკიცება?

ცნობილია, რომ მსხვერპლშეწირვის მთელი სისტემა, მართალი აბელიდან მოყოლებული, ღვთის ძის სრულყოფილი მსხვერპლის პირველსახეს წარმოადგენდა. და ამ შემთხვევაში აუცილებელია იმის გათვალისწინება, რომ ცხოველებს, რომლებსაც ცოდვების გამოსასყიდად სწირავდნენ სრული დაწვის სახით, სამსხვერპლოზე წვავდნენ. სხვაგვარად რომ ვთქვათ, ცხოველების სხეულები აუცილებლად ნადგურდებოდა! როდესაც ვიცით, რომ ის ცხოველური შესაწირავები, რომლებსაც მთელი ისრაელისათვის სწირავდნენ გამოსყიდვის დღეს (რომლის სისხლიც იმ დღეს ტაძრის წმიდათა—წმინდაში შეჰქონდათ), ბიბლიის მიერ განსაზღვრულია, როგორც იესო ქრისტეს სრულყოფილი მსხვერპლის პირდაპირი პირველსახე, ასევე არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ღვთის მითითების თანახმად, ასეთი ძველაღთქმისეული მსხვერპლი სრულად და ყოველ მიზეზ გარეშე ნადგურდებოდა! (ლევიანები 16 თავი; ებრაელები 13:10-12). მღვდელმთავარსაც კი არ ჰქონდა ამ შესაწირავიდან რაიმე ნაწილის აღების უფლება. ეს კი მით უმეტეს მაშინ უნდა გავითვალისწინოთ, როდესაც საუბარია იმ სრულყოფილ მსხვერპლზე, რომელიც თავად იესომ გაიღო – მის ფიზიკურ სხეულზე. თანაც, ბიბლია გადატანითი მნიშვნელობით თავად იესოს უწოდებს მღვდელმთავარს! (ებრაელები 7:24-28; 9:11,12,25-28)“.

თუ ავტორს ამ ლოგიკას მივყვებით, ისიც უნდა ვაღიაროთ, რომ ქრისტეს ხორცი, ისევე, როგორც ცხოველთა ხორცი, უნდა განადგურებულიყო. ქრისტეს მსხვერპლიც ხომ ცოდვების მისატევებლად შეიწირა და მითუმეტეს უნდა განადგურებულიყო, რადგან ამას მოითხოვდა იუდაიზმის კანონი მსხვერპლშეწირვის შესახებ. ყველაზე გასაკვირია, რომ ავტორი ცხოველთა ხორცს ქრისტეს ადარებს (!), ვინაიდან ქრისტეს მსხვერპლი ერთხელ და სამუდამოდ შეიწირა, რადგან მისი სისხლი ღვთის ძის სისხლი იყო, თავად ქრისტემ კი საიდუმლო სერობაზე ევქარისტია, ანუ თავის სისხლსა და ხორცთან ზიარება დაადგინა (ლუკა. 22, 19-20), თავის ხორცზე კი პირდაპირ ამბობს: „ხოლო, ვინც ჭამს ჩემს ხორცს (σάρκα) და სვამს ჩემს სისხლს, ექნება საუკუნო სიცოცხლე, და აღვადგენ მას უკანასკნელ დღეს“ (იოანე. 6, 54). ეს ტრადიცია ქრისტეს მოციქულებმაც შეინახეს (1 კორ. 11, 22-26) და დღემდე მას იცავს მართლმადიდებელი სამოციქულო ეკლესია. ავტორი, როგორც ჩანს, უარყოფს ქრისტეს სიტყვებს ქრისტეს ჭეშმარიტი ხორცის ჭამის შესახებ (იოანე. 6, 54). თუ ავტორი ქრისტეს აღმდგარ სხეულს პირდაპირ არ აღიარებს, მაშინ მასზე ღვთის მუქარის სიტყვა ვრცელდება, რომ „ჭეშმარიტად, ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ: თუკი არ შეჭამთ კაცის ძის ხორცს (σάρκα του̃ υἱου̃ του̃ ἀνθρώπου) და არ შესვამთ მის სისხლს, არ გექნებათ სიცოცხლე თქვენში“ (იოანე. 6, 53). გამოდის, რომ ავტორი და მისი თანამოაზრენი მარადიული ცხოვრების გარეთ რჩებიან? მაცხოვრის სიტყვების თანახმად ასეც არის, რადგან თავად ქრისტე ამბობს, რომ “რადგანაც ჩემი ხორცი (σάρξ μου) არის ჭეშმარიტი (ἀληθής ἐστιν) საჭმელი და ჩემი სისხლი არის ჭეშმარიტი სასმელი“ (6, 55) და ამიტომ, „ვინც ჭამს ჩემს ხორცს (σάρκα) და სვამს ჩემს სისხლს, ის ჩემშია, ხოლო მე — მასში“ (6, 56). ამგვარად გამოდის, რომ ავტორი და მისი მსგავსნი ქრისტეს ჭეშმარიტ ხორცს არ აღიარებენ, მაშინ როდესაც ქრისტე თავისი ხორცის ჭეშმარიტებაზე საუბრობს აღდგომის შემდეგაც; ზუსტად ამ ხორცზე საუბრობს ქრისტე და არა რომელიღაც სულიერ სხეულზე. თუ ასეა, მაშინ ავტორი და მისი მსგავსნი ქრისტესგან შორს არიან და მარადიულ სიცოცხლეში არ მონაწილეობენ, ვინაიდან  ეს მონაწილეობა მისი ხორცის ჭამაში მდგომარეობს (იოანე. 6, 55-56), რაზეც თავად მაცხოვარი პირდაპირ საუბრობს.

ავტორი წერს:

„თუმცა იესოს ხორციელი აღდგომის თეორია, რომელსაც ზოგიერთი მორწმუნე ადამიანი ამტკიცებს, აშკარა წინააღმდეგობაში მოდის ამ აქსიომასთან. როგორ გავიგოთ ის, რომ, ამ თეორიის თანახმად, იესოს სხეული, რომელიც მთელი კაცობრიობის ცოდვებისათვის იქნა გაღებული, განადგურებული კი არ იქნა, არამედ შენახული, რაც აშკარა წინააღმდეგობაში მოდის ბიბლიურ პრინციპთან? ამასთანავე არავითარ ლოგიკას არ ექვემდებარება ის საფუძველი, რომლის თანახმადაც მსხვერპლის გამღები და, შესაბამისად, შემდგომ მის უფლებებზე უარის მთქმელი, მოგვიანებით კვლავ იბრუნებს მას მფლობელობაში. გამოდის, რომ ის ფასი, რომელიც ადამიანთა ცოდვების გამომსასყიდათ იქნა გაღებული, შემდგომ უკან იქნა დაბრუნებული? ასეთ შემთხვევაში ეს ხომ გამოსასყიდის სრულ ანულირებას იგულისხმებდა! ეს იგივეა, თქვენ რომ მაღაზიაში მიხვიდეთ, ფული გადაიხადოთ, ნაყიდი საქონელი ჩანთაში ჩააწყოთ და შემდეგ უკან დაიბრუნოთ სალაროში გადახდილი ფული! მაგრამ განა შესაძლებელია ასეთი რამ?“

ფასი არავითარ შემთხვევაში არ დაბრუნებულა, რადგან ქრისტეს მსხვერპლი ფასდაუდებელია. ფასი არ დაბრუნებულა, რადგან ქრისტეს სხეული აღდგომის შემდეგ განსულიერდა, განახლდა, სრულიყო და ამ ბუნების ტროპოსი უკვე საბოლოოდ სხვა გახდა — ის საბოლოოდ განიღმრთო. რაც შეეხება ავტორის მიერ იოანე 6, 53-56-ის უარყოფას, ეს ქრისტეს სიტყვების წინააღმდეგ დანაშაულია, რომლებიც ქრისტემ მათზე თქვა, ვინც მის ხორცს უარყოფს, რომელიც ჭეშმარიტად მისი ხორცია; ასეთი უარი ადამიანს მარადიული სიცოცხლისგან ჭეშმარიტად განაყენებს.

ავტორი წერს:

„ბიბლია ნათლად გვიჩვენებს, რომ იესოს თავისი სხეული უნდა გაეღო გამოსყიდვის ნიშნად, რომელსაც მარადიული ძალა ექნებოდა და არა დროებითი! (ებრაელები 10:10; 1პეტრე 2:24; რომაელები 7:4). რადგან ზუსტად ასეთი მსხვერპლისათვის მისცა იეჰოვა ღმერთმა თავის ძეს ფიზიკური სხეული (ებრაელები 10:5). ამაზე პირადად იესოს სიტყვებიც კი პირდაპირ მიუთითებს, რომელიც მან თავის მოციქულებთან ერთად გატარებული სერობისას წარმოთქვა: «ეს ჩემს სხეულს ნიშნავს, რომელიც თქვენთვის უნდა იქნეს გაღებული» (ლუკა 22:19). იესომ იცოდა, რომ მას აუცილებლად უნდა «გაეღო» თავისი სხეული, ზუსტად ისევე, როგორც მოსეს კანონის თანახმად ეძლეოდა სრულდასაწვავად სამსხვერპლო ცხოველის სხეული!“

ზუსტადაც რომ საჭირო იყო ქრისტეს ხორცის აღდგენა და მისი შენახვა, რათა მისი მარადიულობა ჩვენი წილი ყოფილიყო (იოანე. 6, 53-56). ავტორს აქ ყველაფერი უკუღმა ესმის, ჩვენს სიტყვებს კი წმინდა მახარებელი ადასტურებს. მუხლები, რომლებიც ავტორს ახალი აღთქმიდან მოჰყავს იოანე 6, 53-56-ს არ ეწინააღმეგება, არამედ პირიქით ადასტურებს მას და თავადვე ავტორის სიტყვებს ეწინააღმდეგება. მარადიულ ცხოვრებას ვინარჩუნებთ, თუ ქრისტეს ხორცს ვჭამთ; მისი ჭამა კი მხოლოდ საღვთო ლიტურგიაზე შეგვიძლია, რამეთუ „ხორცი ჩემი (σάρξ μου) ჭეშმარიტად არის (ἀληθής ἐστιν) საკვები და სისხლი ჩემი ჭეშმარიტად არის სასმისი“ (6, 55).

ავტორი წერს:

„ამასთანავე უნდა გვახსოვდეს, რომ ღვთის სიტყვა არაერთგზის მიუთითებს იმაზე, რომ იესო ხორცში მოვიდა, მაგრამ იმის მცირედ მინიშნებასაც კი არ იძლევა, რომ თითქოსდა ის იმავე სხეულით წავიდა! რადგან ეს ღვთის თავდაპირველი ჩანაფიქრის პირდაპირ დარღვევა იქნებოდა! (1 იოანე 4:2,3; 2იოანე 7; რომაელები 1:3; 8:3). ისინი, ვინც ზეცაში ღვთის ძის ხორციელი სხეულით დაბრუნების სწავლებას იყენებენ პრაქტიკაში, ამ ყველაფრით სრულ დილეტანტობასა და ამ საკითხისადმი უხეშ უპატივცემულობას ავლენენ. ნათელია, რომ არც ამ თვალსაზრისით შეეძლო მკვდრეთით აღმდგარ იესოს მსხვერპლად გაღებული სხეულის კვლავ შეძენა. გამოსასყიდის შესახებ ბიბლიური პრინციპის თანახმად, იესომ თავისი ფიზიკური სხეული სამუდამოდ გაიღო (ებრაელები 13:11,12)“.

როგორ არ არის მცირედი მინიშნებაც კი, როდესაც ლუკა 24, 39-43-ში ქრისტე მოწაფეებს პირდაპირ უჩვენებს და ეუბნება, რომ ის იმავე სხეულში აღდგა! ეს იგივე ხორცია, რომელიც არ გახრწნილა (საქმე. 2, 31), ზუსტად ამიტომ უჩვენებს თავის უხრწნელ ხორცს მოწაფეებს. აქედანაა ავტორის სრულიად მიუღებელი და ზედაპირული განცხადებები: „ისინი, ვინც ზეცაში ღვთის ძის ხორციელი სხეულით დაბრუნების სწავლებას იყენებენ პრაქტიკაში, ამ ყველაფრით სრულ დილეტანტობასა და ამ საკითხისადმი უხეშ უპატივცემულობას ავლენენ“. შეიძლება პირიქით ითქვას: ვინც პრაქტიკაში იყენებს ქრისტეს (მხოლოდ) სულიერი აღდგომის შესახებ სწავლებას: 1) პირდაპირ ეწინააღმდეგება წერილს (ლუკა. 24, 39-43; საქმე. 2, 31; იოანე. 6, 53-56) და 2) პირდაპირ ეთანხმება ბერძნულ წარმართულ ფილოსოფიას პლატონის სახით, რომელიც ხორციელ აღდგომას უარყოფდა და ასეთი ადამიანი ათენის არეოპაგელებს უერთდება, რომლებმაც პავლე მოციქულს დასცინეს, როდესაც მან ქრისტეს ფიზიკურ აღდგომაზე დაიწყო საუბარი (საქმე.17, 31-32).

ავტორი წერს:

„მით უმეტეს გასათვალისწიმნებელია, რომ ნებისმიერ დროს ცოდვების მიტევება ხორციელდებოდა არა მსხვერპლად შენაწირი ცხოველის სხეულით, არამედ მისი დაღვრილი სისხლით. ეს განსაკუთრებით კარგად ჩანს მოსეს კანონის მითითებიდან, გამოსყიდვის დღეს მღვდელმთავრის, ლევიანებისა და მთელი ხალხის ცოდვებისაგან განწმენდის შესახებ (ლევიანები 16 თავი). უშუალოდ სისხლი წარმოადგენდა იმ სიმბოლოს, რომელიც კაცობრობის გამოსასყიდს შეესაბამებოდა (ლევიანები 17:11). ამიტომ შეეძლო მღვდელმთავარს წმინდათა—წმინდაში შესვლა არა მხოლოდ ცხოველის სხეულით, არამედ მისი სისხლით, რათა ისრაელი ერის ცოდვების მიტევება მიეღო. სისხლისაგან განსხვავებით, ცხოველის სხეული უნდა დამწვარიყო (ლევიანები 16:27).

გვესმის რა ეს მნიშვნელოვანი თავისებურება, აღარ გვიკვირს ის, თუ ქრისტიანული ბერძნული წერილები, კაცობრიობის გამოსყიდვის საკითხში, რატომ გამოყოფს ძირითადად იესოს დაღვრილი სისხლის როლს (ებრაელები 9:7,11-28; 10:19,20; 12:24; 13:11,12; 1იოანე 1:7; გამოცხადება 1:5; 5:9; 7:14; 12:11). მოციქული პეტრე ამასთან დაკავშირებით შეგვახსენებს: «რადგან იცით, რომ მამა—პაპის ადათ—წესებით დამკვიდრებული უსარგებლო საქციელისგან ხრწნადმა ვერცხლმა ან ოქრომ კი არ დაგიხსნათ, არამედ თვით ქრისტეს ძვირფასმა სისხლმა, როგორც უმანკო და უმწიკვლო კრავისა.» (1პეტრე 1:18,19)“.

სწორია, მაგრამ ამით ქრისტეს სისხლი აღდგომის შემდეგ სულიერ სისხლად არ იქცა, რაც აბსურდი იქნებოდა. სისხლი თავის ფიზიკურ და მატერიალურ ბუნებას ინარჩუნებდა, მაგრამ განახლებული სახით შეიცნობოდა, ე.ი. აღდგომისეულ განღმრთობაში ხარისხობრივად იყო განღმრთობილი, მაგრამ ხორციელი. ზუსტად ამიტომ საუბრობს პეტრე მოციქული აღდგომის შემდეგ ხორცის შენარჩუნებაზე და რომ ქრისტეს სხეულს ხრწნა არ უხილავს (საქმე. 2, 31).

ავტორი წერს:

„ძველი აღთქმისეული წინასახეობების თვალსაზრისით, იესოსათვის მისი ხორციელი სხეულის უკან დაბრუნების შესახებ სწავლება, ასევე ბიბლიას უპირისპირდება. ამისათვის საკმარისია ის მოვლენა გავიხსენოთ, რომელიც იესოს სიკვდილის მომენტში მოხდა იერუსალიმის ტაძარში – «საწმიდრის ფარდა ორად გაიხა, ზემოდან ძირამდე» (მარკოზი 15:38). მაგრამ როგორ ეხებოდა ეს შემთხვევა  იესოს სხეულს? ამის განმარტებას მოციქული პავლეს სიტყვები იძლევა: «ამიტომ, ძმებო, რადგან გამბედაობა გვაქვს იესოს სისხლის მეშვეობით წმინდა ადგილზე შესასვლელად ახალი და ცოცხალი გზით, რომელიც მან გაგვიხსნა ფარდით, ანუ თავისი ხორცით» (ებრაელები 10:19,20). ტაძრის ფარდა ქრისტეს ხორცის პირველსახეს წარმოადგენდა. ღვთის განგების თანახმად იესოს სხეული, რომელსაც ტაძრის ფარდა ასიმბოლოებდა, აუცილებლად განადგურებული უნდა ყოფილიყო. ამაზე პავლეს ზემოთ მოყვანილი სიტყვები მიუთითებენ. ამგვარად ზეციური ცხოვრებისათვის ცხებული ქრისტიანებისათვის «წმინდა ადგილზე შესასვლელი» იხსნებოდა, ანუ «თვით ზეცაში» (ებრაელები 9:24). მაგრამ ლოგიკიდან გამომდინარე ამ ყველაფრით ჩანს, რომ ამგვარად ზეცაში დაბრუნება თავად იესოსთვისაც «ფარდის», ანუ მისი სხეულის გახევის პირობით უნდა მომხდარიყო! თუმცა თუ მივიჩნევთ, რომ იესოს სხეული შენახული და მისთვის დაბრუნებული იქნა (ან კვლავ «აღდგენილი» იქნა, ასე ვთქვათ, «შეკერილი» ფარდის მსგავსად), მაშინ მოვლენების ასეთი შესაძლო განვითარება, მთლიანად ხაზს უსვამს ბიბლიის იმ სიტყვებს, რომლებიც ზემოთ იყო მოყვანილი! ბუნებრივია, რომ იესოს სხეული, მისი პირველსახის, ტაძრის ფარდის მსგავსად, განადგურებული უნდა ყოფილიყო“.

აქ ავტორი აშკარა რამეს ვერ ხედავს, რომ ფარდას ქრისტეს სხეული ხსნის — მოციქული პირდაპირ ამბობს — σαρκòς (ებრ. 10, 20). ეს რომ აღმდგარი „სულიერი სხეულით“ მომხდარიყო, პავლე სულიერ სხეულზე დაწერდა, მაგრამ ის ხორცზე საუბრობს, ამიტომ პავლე შემთხვევით არ იყენებს სიტყვას „ხორცი“, როდესაც აღმდგარ სხეულზე ლაპარაკობს. ზუსტად ამიტომ არ ნადგურდება აღდგომის შემდეგ ქრისტეს სხეული, არამედ განახლდება, როგორც განახლდა ძველი აღთქმის ეკლესია ქრისტეს აღდგომით. თანაც, ტაძრის ფარდა პავლესათვის მხოლოდ სიმბოლო იყო, ალეგორიული სახე…