რატომ მოუწოდებდა იოანე ოქროპირი ღვთისმგმობელთა ცემისკენ?

შეიძლება თუ არა, ქრისტიანმა ღვთის გმობის საპასუხოდ დაარტყას ადამიანს, თუ ზემოქმედების სხვა საშუალებები ამაო აღმოჩნდება? არაერთი წელია, ინტერნეტში ამ თემაზე კამათობენ. საკითხის ძალისმიერი გადაწყვეტილების უმთავრეს არგუმენტად, ჩვეულებრივ, იმოწმებენ იოანე ოქროპირის სიტყვებს — „განანათლე ხელი შენი დარტყმით“, „შემუსრე ბაგეები“, „სილა გააწანი“ — რომლებიც წმიდა მამამ სწორედ ღვთისმგმობელთა მისამართით წარმოთქვა. ზოგიერთი ქრისტიანისთვის ისინი მანუგეშებლად ჟღერს და ლამის პირდაპირ სანქციად იღებენ ძალის გამოსაყენებლად ყველგან, სადაც ღვთის გმობას დაინახავენ. სხვებს ყურს სჭრის და აცბუნებს ზნეობრივი გრძნობა, წმიდანის უმაღლესი ავტორიტეტის მიუხედავად.

იოანე კაზარიანი

(წმ. ნინოს სახელობის მართლმადიდებლური ქრისტიანული აპოლოგეტიკურ-მისიონერული ცენტრი)

   სტატიაში „იუსტინე მარტვილის თხზულებებში ქრისტეს ერთი აგრაფის შესახებ“ (1) ჩვენ უკვე ვისაუბრეთ ტერმინ „აგრაფაზე“ და მის მნიშვნელობაზე. სტატიაში ვაჩვენეთ საეკლესიო გადმოცემისა და ახალი აღთქმის ცოცხალი კავშირი. ასევე, სტატიაში აღინიშნა, რომ აგრაფების შესწავლა და სისტემური გადმოცემა პირველად პროფესორმა ი. კერნერმა მოახდინა XVIII საუკუნეში, რომელიც დაამკვიდრა ტერმინი „άγραφα“. მეცნიერმა თავის ნაშრომში „De sermonibus Christi agraphois“, რომელიც 1776 წელს ლათინურ ენაზე გამოიცა, 16 აგრაფა გამოიკვლია. აგრაფების კვლევაში დიდ წარმატებებს მიაღწიეს, ასევე, რეშმა და ნესტლემ.

იოანე კაზარიანი

(წმ. ნინოს სახელობის მართლმადიდებლური ქრისტიანული აპოლოგეტიკურ-მისიონერული ცენტრი)

   ცნობილია, რომ წარმართებს შორის ქრისტიანობის გავრცელებისას მოციქულები ანტიკური ხანის სხვადასხვა ავტორის — ფილოსოფოსის, პოეტის, და ზოგადათ კლასიკოსის, და ა.შ. — ლიტერატურულ-ფილოსოფიური მიღწევებით სარგებლობდნენ. მოციქულებს ესმოდათ, რომ მიზნის მიღწევა შესაძებელია მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ მქადაგებელი წარმართის (რომლისთვისაც იუდეური აზროვნება უცხო იყო) კულტურულ-მენტალურ ნიადაგზე დადგებოდა. მოციქულებს, როგორც იუდეველებს, კარგად ესმოდათ, რომ მათი იუდეური აზროვნება ხელისშემშლელი ფაქტორი იქნებოდა წარმართებისთვის ღვთივგამოცხადებული ახალაღთქმისეული სარწმუნოების ქადაგებისას (რომელიც ძველი აღთქმის სრულყოფას წარმოადგენდა და თავდაპირველად იუდეველთა წრეში იქადაგებოდა (ებრ. 10, 1, 12-14), რადგან წარმართები სრულიად განსხვავებულ კულტურულ-მენტალურ ტრადიციას მიეკუთვნებოდნენ.

იოანე კაზარიანი

(წმ. ნინოს სახელობის მართლმადიდებლური ქრისტიანული აპოლოგეტიკურ-მისიონერული ცენტრი)

    უკვე მერამდენე წელი და საუკუნეა მართლმადიდებელ ქრისტიანებს ხატებისა და ჯვრის თაყვანისცემის გამო თავისი მისამართით კერპთაყვანისმცემლობის ბრალდება ესმით. რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს, ეს კიცხვა ძველი სამყაროს მაგლითებს მოგვაგონებს. მაგალითად, იუდეველური გადმოცემის თანახმად, ბაბილონელთა (ასირიელთა) მიერ პირველი ტაძრის დანგრევისას, როდესაც წარმართებმა ტაძრის წმიდათა-წმიდაში ქერუბიმები დაინახეს, ებრაელებს დასცინეს, რადგან ეგონათ, რომ ისინი ქანდაკებებს სცემდნენ თაყვანს (ბაბილონური თალმუდი, იომა 54ბ).

1998 წლის დეკემბერში პატრიარქმა და წმიდა სინოდმა ძალზე მნიშვნელოვანი დადგენილება გამოიტანეს: მოძღვრული დამოკიდებულებების, საეკლესიო ცხოვრების ამ სფეროში არსებული შეცდომებისა და მათი გადალახვის შესახებ. ეს დადგენილება მხოლოდ თავისთავად როდია მნიშვნელოვანი; ის ადასტურებს, რომ ჩვენი ეკლესია ცოცხალია და, როგორც მუდამ ხდებოდა ისტორიის მანძილზე, ჯანსაღად რეაგირებს საეკლესიო აზროვნებისა და მოღვაწეობის ყოველგვარ დამახინჯებაზე. ექვსი წელი გავიდა; შეიცვალა კი რაიმე უკეთესობისკენ? სამწუხაროდ, არა. სინოდის დადგენილება, მღვდელმთავართა მხრიდან ნათლად გამოხატული ნების მიუხედავად, ფართოდ არ გავრცელებულა, არ გახმაურებულა, მისი ტექსტი ნაკლებად ხელმისაწვდომია. იდეაში ის მასიურად უნდა გამოცემულიყო თითოეულ ეპარქიაში, განმარტებულიყო ამბიონიდან, ყოველი ეკლესიური ადამიანისთვის უნდა გაეცნოთ. მაგრამ ეს არ მომხდარა. პირიქით, სულ უფრო და უფრო მეტად ძალას იკრებს ცრუმისტიური გურუიზმი“, როცა ადამიანებს მართლმადიდებლობაში ესმით მხოლოდ და მხოლოდ ის, რაც დაკავშირებულია „ხუცესთან, ბერდიდთან“, სულიერ ცხოვრებას კი აიგივებენ ამ „ხუცესების“ ძებნასთან და მხოლოდ მათი ბაგეებიდან მოსმენილს აქცევენ ყურადღებას… მათი პირიდან კი ზოგჯერ ისეთი რამეც შეიძლება მოისმინო, რასაც ქრისტიანობასთან საერთო არაფერი აქვს… რაშია საქმე? რატომ ვერ ჰპოვა საფუძველი საეკლესიო ხელისუფლებაში ძალზე ჯანსაღმა და დროულმა დადგენილებამ? რატომ არავინ გაიზიარა მღვდელმთავართა წუხილი? ვცადოთ, ამ ყოველივეში ზემოაღნიშნულ დოკუმენტზე დაყრდნობით გავერკვეთ.