(მეორე ნაწილი)
წმ. ნინოს სახელობის მართლმადიდებლური ქრისტიანული აპოლოგეტიკურ-მისიონერული ცენტრი
თანამედროვე ლიბერალური სინამდვილე და მსოფლიოში პოსტმოდერნული შეხედულებების გაძლიერება ეკლესიასა და რელიგიურ წრეებში შეშფოთებას იწვევს. მსოფლიოში იკლებს რელიგიურობა და ზოგადად ღმერთისადმი ინტერესი [1]. დღესდღეობით მსოფლიოში ჭარბობს ეკლექტური
(წმ. ნინოს სახელობის მართლმადიდებლური ქრისტიანული აპოლოგეტიკურ-მისიონერული ცენტრი)
სამწუხაროდ, სტატიის (რომლის კრიტიკაც დავწერეთ[1]) ავტორმა [2], პროტესტანტმა ვასიკო ნებიერიძემ, სტატიის შედგენის თვალსაზრისით, როგორც პირველად, ისე მეორედ [3] გაიმეორა იგივე ელემენტარული ტაქტიკური შეცდომები: ავტორს წყაროებისა და ლიტერატურის შესახებ ცნობები არ მოჰყავს; არ იყენებს კრიტიკულ მასალას, რომლის გარეშეც სტატია მხოლოდ სუბიექტურ ხასიათს იძენს და საზოგადოებისადმი შეთავაზებულ სერიოზულ აზრად არ აღიქმება; აღმოსავლეთისა და დასავლეთის ეკლესიების ერთიანობისა და განხეთქილების საკითხის თაობაზე დასავლურ ისტორიოგრაფიას ავტორი არ იცნობს, აღნიშნულ საკითხზე კი დასავლური მეცნიერული ანალიზის გაუთვალისწინებლობას სტატია უმდაბლეს დონეზე დაჰყავს.
-ამჟამად ეკლესია სერიოზული ძალისხმევით ცდილობს დაეხმაროს სრულიად ალბანურ საზოგადოებას. მგონი, თქვენ ერთხელ მოიხმეთ ციტატა წმიდა იოანე ოქროპირის ერთ-ერთი ქადაგებიდან, სადაც ის ამბობს — „ეკლესიაში ყველა რომ ქრისტიანი იყოს, სამყაროში წარმართები აღარ იარსებებდნენ“. ეს ირიბი კი არა, პირდაპირი შენიშვნაა.
პროტოპრესვიტერი ალექსანდრე შნემანი
1976 წლის 12 ოქტომბერი, სამშაბათი
«ცრუ რელიგიის» დასაწყისი სიხარულის უუნარობაა, უფრო სწორად, მასზე უარის თქმაა. სხვათა შორის, სიხარული იმიტომაა აბსოლუტურად მნიშვნელოვანი, რომ ის ღვთის მყოფობის შეგრძნების უეჭველი ნაყოფია. შეუძლებელია იცოდე, რომ ღმერთი არსებობს და არ გიხაროდეს. მხოლოდ მასთან მიმართებაშია სწორი, ჭეშმარიტი, ნაყოფიერი ღვთის შიშიც, სინანულიც და სიმდაბლეც. ამის გარეშე ყოველგვარი სიხარული იოლად გადაიქცევა «დემონურად» და დამახინჯებულად ყველაზე რელიგიური გამოცდილების სიღრმეში. შიშის რელიგია; ცრუ სიმდაბლის რელგია; დანაშაულის რელიგია: ეს ყოველივე საცდურები და «ხიბლია». მაგრამ რაოდენ ძლიერია ის არა მხოლოდ ერში, არამედ ეკლესიის შიგნითაც… და რატომღაც «რელიგიური» ადამიანების სიხარული მუდამ საეჭვოა. პირველი, მთავარი წყარო ყოველივესი: «იხაროს სულმან ჩემმან უფალში…»
