„ქრისტესი სათანადოდ მხოლოდ იმას სწამს, ვინც ერთი წამითაც კი არ ეჭვდება წმინდა სახარებაში: ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ: თუ გექნებათ რწმენა და არ შეეჭვდებით… ყველაფერს, რასაც ლოცვაშიი ითხოვთ რწმენით, მოგეცემათ“ (მათე. 21, 21-22).
წმ. მართალი იოანე კრონშტატდელი
(გამოცხ. 4:11-ის მაგალითზე) ახალ აღთმაში წმინდა ტეტრაგრამის არსებობის ჰიპოთეზა იეჰოვას მოწმეთა სწავლების ერთ-ერთ თავისებურებას წარმოადგენს. აღნიშნული იდეიდან გამომდინარე იეჰოვას მოწმეები ახალ აღთქმაში ღვთის სახელს „აღადგენენ“ — სიტყვა „უფალს“ სიტყვა „იეჰოვით“ ცვლიან იმ მუხლებში, სადაც მამა ღმერთზეა საუბარი.
-ამჟამად ეკლესია სერიოზული ძალისხმევით ცდილობს დაეხმაროს სრულიად ალბანურ საზოგადოებას. მგონი, თქვენ ერთხელ მოიხმეთ ციტატა წმიდა იოანე ოქროპირის ერთ-ერთი ქადაგებიდან, სადაც ის ამბობს — „ეკლესიაში ყველა რომ ქრისტიანი იყოს, სამყაროში წარმართები აღარ იარსებებდნენ“. ეს ირიბი კი არა, პირდაპირი შენიშვნაა.
კითხვა: რატომ დუმს ეკლესია იმ მღვდლებზე, რომლებიც თავს უფლებას აძლევენ «ბლატნოი» ნომრიანი ძვირფასი მანქანებით გადაადგილდნენ ?
პროტოპრესვიტერი ალექსანდრე შნემანი
1976 წლის 12 ოქტომბერი, სამშაბათი
«ცრუ რელიგიის» დასაწყისი სიხარულის უუნარობაა, უფრო სწორად, მასზე უარის თქმაა. სხვათა შორის, სიხარული იმიტომაა აბსოლუტურად მნიშვნელოვანი, რომ ის ღვთის მყოფობის შეგრძნების უეჭველი ნაყოფია. შეუძლებელია იცოდე, რომ ღმერთი არსებობს და არ გიხაროდეს. მხოლოდ მასთან მიმართებაშია სწორი, ჭეშმარიტი, ნაყოფიერი ღვთის შიშიც, სინანულიც და სიმდაბლეც. ამის გარეშე ყოველგვარი სიხარული იოლად გადაიქცევა «დემონურად» და დამახინჯებულად ყველაზე რელიგიური გამოცდილების სიღრმეში. შიშის რელიგია; ცრუ სიმდაბლის რელგია; დანაშაულის რელიგია: ეს ყოველივე საცდურები და «ხიბლია». მაგრამ რაოდენ ძლიერია ის არა მხოლოდ ერში, არამედ ეკლესიის შიგნითაც… და რატომღაც «რელიგიური» ადამიანების სიხარული მუდამ საეჭვოა. პირველი, მთავარი წყარო ყოველივესი: «იხაროს სულმან ჩემმან უფალში…»
