(ანტირეტიკიები ეგრეთ წოდებული „იეჰოვას მოწმეების“ წინააღმდეგ. აპოლოგია მეორე)

ჩვენი სტატიის თემაზე საუბრისას, უნდა ავღნიშნოთ, „მოწმეებისათვის“ ქრისტე იმ გაგებით არის უფალი, რომ ის ქრისტიანთა განდიდებული მეფე, მეუფე და მფლობელია [1]. მაგრამ ქრისტეს უფალს უწოდებდნენ ადამიანები, რომლებიც გარკვეულ რელიგიურ ტრადიციაში ცხოვრობდნენ. ამოსავალ წერტილად უნდა გვქონდეს ის, თუ რა აზრს დებდნენ ამ ტერმინში I საუკუნეში როგორც პალესტინელი, ისე ბერძნულენოვანი იუდეო-ქტისტიანები და უმეტეს წილად ბერძნები და ბერძნულენოვანი ქრისტიანები, რომლეთა მიმართაც იყო მიმართული მოციქულების ეპისტოლენი.

აქვე ვაღნიშნავთ, რომ ეს სტატია არ არის დასკვნითი, არამედ მხოლოდ ჩვენთვის საინტერესო აქცენტებს სვამს. დასკვნების გამოტანა კი მკითხველისათვის მიგვინდია.

(ანტირეტიკები ეგრეთ წოდებული „იეჰოვას მოწმეების“ წინააღმდეგ. აპოლოგია პირველი)

დღეს მართლმადიდებელ ქრისტიანებს თავისი ეკლესიის მისამართით ხშირად ესმით „იეჰოვას მოწმეების“ ორგანიზაციის მხრიდან საყვედური, რომ ეკლესიაში უძველესი დროიდან სული წმიდა აღარ მყოფობს, ან რომ სული წმიდამ ეკლესია სამოციქულო ხანის დასასრულსავე (ჩვ.წ.აღ. I საუკუნეში) დატოვა. აქედან მომდინარეობს ბრალდება, რომ მოციქულების შემდგომ ხანაში ეკლესიაში სული წმიდის ნაყოფი აღარ არის [1]. ასეთი ბრალდება არ შეესაბამება არც ახალაღთქმისეულ ბიბლიურ, არც სამოციქულო და მათი შემდგომი ხანის მამების მოწმობებს. ახალ აღთქმაში მრავალი მუხლი მიგვითითებს, რომ ეკლესიაში ქრისტეს ჭეშმარიტი მიმდევრები ყოველთვის იქნებიან, რომლებთანაც სული წმიდა მარად იქნება, ეკლესიის დაარსებიდანვე. ქვემოთ მოგვყავს მოწმობები ქრისტეს ეკლესიაში სული წმიდის მარადიული მყოფობის შესახებ და შევნიშნავთ, რომ ქრისტეს ეკლესიის მისამართით ამგვარი ბრალდების წაყენებისას „იეჰოვას მოწმეები“: 1) ახალი აღთქმის მთელ რიგ მუხლებსა და ტექსტებს ყალბად წარმოაჩენენ, მეორეს მხრივ კი 2) თავისავე ბრალდებებს ეწინააღმდეგებიან, რადგან ამავე ტექსტებს ღვთისულიერად აღიარებენ.

გუშინ, სამსახურიდან სახლში რომ ვბრუნდებოდი, შევამჩნიე ორი ქალბატონი (იქნებოდნენ 50 წლის), რომლებიც მრავალსართულიანი კორპუსის ბინადრებს დომოფონით უკავშირდებოდნენ. ისინი ბინადრებს“ გახსენების საღამოზე“ ეპატიჟებოდნენ. მე მათკენ გავემართე, რომ რამოდენიმე კითხვა დამესვა. თან ვკითხე, იეჰოვას მოწმეები ხომ არ ბრძანდებოდნენ (შემდეგში — იმ). ერთ-ერთმა ნეტარი ღიმილით მიპასუხა — კი, ჩვენ იეჰოვას მოწმეები ვართო.  ვკითხე, სად იწვევდნენ ადამიანებს და რაში მდგომარეობდა ამ „დღესასწაულის“ აზრი? ჩვენმა საუბარმა ორმოც წუთამდე გასტანა. სამწუხაროდ, ქალბატონებისთვის სახელი არ მიკითხავს. ქვემოთ ჩვენი დიალოგი მომყავს. შევეცდები, რომ ყველა გამოთქმა მაქსიმალურად ზუსტად გადმოვცე: