თავს წმიდანებად ნუ წარმოვაჩენთ, როცა ასეთნი სულაც არ ვართ. წმიდა ადამიანი მაღალფარდოვანი კი არა, ძალზე უბრალო სიტყვებით საუბრობს. ის ერთ-ერთი მრავალთაგანია ამიტომაც გრძნობს თავს ყველასთან ერთად. გაიხსენეთ: იესო ქრისტე ხომ ცოდვილებთან ერთად ჭამდა და სვამდა. ამიტომაც მოდიოდნენ ისინი მასთან და გულს უხსნიდნენ. ჩვენ კი გახსნის გვეშინია.

«ვინ არს მოყუას ჩემდა?»

სჯულის მეცნიერი მივიდა იესოსთან და ჰკითხა: «რაი ვქმნე, რაითა ცხოვრებაი საუკუნოი დავიმკვიდრო?» უფალმა უპასუხა, ოღონდ კანონზე მიუთითა – პირველწყაროზე, რომელიც სჯულის მეცნიერს სხვა ყველაზე უკეთ უნდა სცოდნოდა. პირველად ხომ სწორედ სჯულით, ანუ კანონით ითქვა: «შეიყვარო უფალი ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა ძალითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა, და მოყუასი შენი, ვითარცა თავი თვისი» (ლუკა 10, 25-27).

ა. ზაიცევი

`მოყვასისთვის მუქარას მასთან გასაუბრება სჯობს…~

არქიმანდრიტ რაფაელის (კარელინი) ბროშურაზე — `რა თანხმობაა ქრისტესა და… პროფესორ ა. ი. ოსიპოვს შორის~

არქიმანდრიტ რაფაელის (კარელინი) ბროშურაზე — „რა თანხმობაა ქრისტესა და… პროფესორ ა. ი. ოსიპოვს შორის”

`რატომ ამაყობ მამულით,   ბრძანებს უფალი,   მაშინ, როცა მე დაგავალე, მთელ სამყაროში მწირი ყოფილიყავი, როცა ძალგიძს, ისეთი გახდე, რომ სრულიად სამყარო შენს ღირსად თავს ვერ მიიჩნევდეს? შენი წარმომავლობა იმდენად ნაკლებმნიშვნელოვანია, რომ თავად წარმართი ფილოსოფოსებიც კი არ ანიჭებენ მას არანაირ მნიშვნელობას, გარეგნულს უწოდებენ და უკანასკნელ ადგილს მიაკუთვნებენ. ამის მიუხედავად, მეტყვით, რომ პავლე მოციქული ამას უშვებს, როდესაც ამბობს: `სახარებისა მისგან მტერ თქუენდა, ხოლო რჩეულებისა მისგან საყუარელ მამათათვის~ (რომ. 11, 28). მაგრამ მითხარი, როდის, ვის შესახებ და ვის ეუბნება ის ამას? მოქცეულ წარმართებს, რომლებიც ამაყობდნენ თავიანთი რწმენით, უჯანყდებოდნენ იუდეველებს და ამით კიდევ უფრო იზრდებოდა გაუცხოება მათ შორის. ამრიგად, ის ამას იმისთვის ამბობს, რომ ზოგიერთში ყოყოჩობა და ზვიადობა ჩაახშოს, სხვები კი მოიზიდოს და მსგავსი მოშურნეობა გააღვივოს მათში. როდესაც მოციქული ამ კეთილშობილ და დიად მამებზე საუბრობს, უსმინეთ, რას ამბობს: `რამეთუ, რომელნი ესევითარსა იტყვიედ, გამოაჩინებენ, ვითარმედ მამულსა ეძიებენ. და თუმცა მას მოიხსენებდეს, ვინაი-იგი გამოვიდეს, აქუნდამცა ჟამი მიქცევისაი. ხოლო აწ უმჯობესსა მას გული ეტყვის, ესე იგი არს ზეცისასა, ამისთვისცა არა სირცხვილ უჩნს მათი ღმერთსა სახელის-დებად მათდა ღმრთად, რამეთუ განუმზადა მათ ქალაქი~ (ებრ. 11, 14-16). და კიდევ: `სარწმუნოებით მოწყდეს ესე ყოველნი, და არღა მოეღო მათ აღნათქუემი იგი, არამედ შორით იხილეს იგი და მოიკითხეს და აღიარეს~ (ებრ. 11, 13). სწორედ ასე ეუბნებოდა იოანე მასთან მისულებს: `და ნუ ჰგონებთ და იტყვით თავით თვისით: მამაი გვივის ჩუენ აბრაჰამი~ (მათე 3, 9). პავლეც ბრძანებს: `არა ყოველნი ისრაელისაგანნი ესენი არიან ისრაელ… ესე იგი არს, არა თუ შვილნი ხორცთაგანნი ესენი არიან შვილ ღმრთისა~ (რომ. 9. 6, 8).