აღსარება მოძღვარს შაბათს საღამოს ლოცვაზე ჩავაბარე, მაგრამ კვირას ლიტურღიაზე, ზიარების წინ გამახსენდა ერთი ცოდვა, რომელიც არ შემინანებია, უცებ დავიბენი, არ ვიცოდი რა მექნა? ვთხოვო მღვდელს, რომ კვირას დილით თავიდან ჩაიბაროს აღსარება? მაგრამ მამაოს ლიტურღიისას დრო არ აქვს აღსარებისთვის, როგორ მოვიქცეთ ასეთ შემთხვევაში? ვეცადოთ თავიდან ჩავაბაროთ აღსარება კვირა დილით თუ უმჯობესია ვეზიარო და შემდგომ ჩავაბარო აღსარება? ნატალია
პასუხობს დეკანოზი ალექსი პოტოკინი:

მამა ალექსანდრე შმემანი “დღიურებში” იდეოლოგიას ამგვარად განმარტავს: “იდეოლოგია – ეს არის ქრისტიანობა, რომელიც მოსწყდა ქრისტეს, ამიტომაც წარმოიშვა იგი და გაბატონებულია “ქრისტიანულ სამყაროში”(გვ.192). აქვს თუ არა თანამედროვე იდეოლოგიას რელიგიური ფესვები? უნდა აიღონ თუ არა თავის თავზე ქრისტიანებმა პასუხისმგებლობა ქრისტიანობის იდეოლოგიური მეტამორფოზების გამო?

რუსული მართლმადიდებელი ეკლესიის მიმართ კრიტიკის ტალღა გამოიწვია მისი (ეკლესიის) მსახურთა გარკვეული ნაწილის ქადაგებებმა, რომელებიც ეკლესიურ სწავლებას სცილდება. აღნიშნა მოსკოვის სასულიერო აკადემიის პროფესორმა, პროტოდიაკვანმა ანდრეი კურაევმა.

ქალაქის გარეუბნებში ან მის გარეთ ღვთისმსახურებას თუ არ დასწრებიხართ, წარმოიდგინეთ, პატარა ზომის ეკლესია დილის წირვა და გულმოდგინედ მომლოცველი მრევლი. სახარების კითხვისას კარები იღება და ტაძარში ორბავშვიანი დედა შემოდის: ერთი სამიოდ წლის თუ იქნება, მეორე — ჩვილი. უფროსი ცოტა ხნით ჩერდება დედის გვერდით, მერე ხალხში გაძვრება და ტაძარში სიარულს იწყებს. ატყობს, რომ არავის სცხელა მისთვის და ისიც თავისთვის დაბაკუნობს, თან თავის ბავშვურ ენაზე საკუთარ თავს ელაპარაკება. უმცროსი დედას ჰყავს ატატებული, მაგრამ მოუსვენრობა მასაც ეტყობა, ტიტინს წამოყვირება ენაცვლება, შიგადაშიგ წამოიტირებს. დედიკო რა თქმა უნდა, ცდილობს, რომ დააწყნაროს და რა თქმა უნდა, უშედეგოდ. სხვა სიტუაციაში უწყინარი ბავშვური ტირილი აქ აშკარა დისკომფორტს ქმნის: მრევლის გულისყური ლოცვისკენ აღარაა მიპყრობილი. როგორც იქნა ვიღაც ბედავს შენიშვნის მიცემას. პასუხად, მკაცრად მოკუმული ტუჩები და მკვახე ტონი: “ეს როგორ? ქრისტემ თქვა ნუ დაუშლით ბავშვებს ჩემთან მოსვლასო და თქვენ ტაძრიდან მაგდებთ ბავშვებიანად?“ საყოველთაო დაძაბულობა. ღვთისმსახურება თავის ნამდვილ აზრს კარგავს…

რატომ არ თვლიან ქრისტიანები მუჰამედს წინასწარმეტყველად? ეს კითხვა აღელვებს მრავალ მუსულმანს და ხშირად გაისმის ქრისტიანთა მიმართ, ძირითადად ამგვარი ფორმულირებით: “ჩვენ, მუსულმანები თაყვანს ვცემთ იესო ქრისტეს, როგორც მოციქულს, თქვენ კი არ ცნობთ მუჰამედს წინასწარმეტყველად! რატომ უშვებთ ასეთ უსამართლობას?”