ფსიქოლოგიურად გასაგებია პროტესტანტი მქადაგებლების სურვილი ამხილონ მართლმადიდებლები რაც შეიძლება მეტ ცოდვაში და ბიბლიური წესების დარღვევაში. ფსიქოლოგიურად ეს გასაგებია — თუმცა ქრისტიანულად გამართლებული როდია მუდამ სხვისი ცოდვილობის ძიებაში იყო და მაქსიმალურად ნეგატიურად ახსნა სხვა ქრისტიანების “გაუგებარი” ქცევები.

ბოლო დროს ყველა მხრიდან და ბევრი მართლმადიდებლი ქრისტიანისაგან ხშირად მესმის, რომ ეკლესიის სინამდვილე მობეზრდათ, სიტყვა „მობეზრდათ“-საკმაოდ რბილი სიტყვაა იმ გამოთქმებში, რასაც ისინი კერძო საუბრებში იყენებენ.

რას ვგულისხმობთ ქრისტიანულ ღირებულებეში და რაში არ ემთხვევა ისინი ე.წ. “ზოგადსაკაცობრიო” ფასეულობებს, რომელთაც ეფუძნება სეკულარული ჰუმანიზმი? უპირველეს ყოვლისა, აქ უნდა ითქვას იმის შესახებაც, რომ ქრისტიანობისთვის უმაღლესი და აბსოლუტური ღირებულება, ჭეშმარიტების მთავარი კრიტერიუმი ერთიანი ღმერთია, რომელიც სამყაროს, იესო ქრისტეს სახით წარუდგა. სწორედ ღმერთი აღიქმება სამართლებრივ და საზოგადოებრივ ნორმათა პირველწყაროდ, ხოლო ქრისტეს მცნებები – როგორც ურყევი ზნეობრივი კანონი. ღირებულებათა ქრისტიანული სკალა თეოცენტრულია და მის ცენტრად ქრისტე მოიაზრება. სეკულარული ჰუმანიზმი, პირიქით, ანთროპოცენტრულია, რადგან ადამიანს აღიქვამს “ყველაფრის საზომად”, როგორც აბსოლუტურ ღირებულებასა და ჭეშმარიტების საზომს. ქრისტიანობა გამომდინარეობს იმ წარმოდგენებისგან, რომ ადამიანური ბუნება ცოდვით არის დაზიანებული და საჭიროებს გამოსწორებას, გამოსყიდვას და განღმრთობას. სწორედ ამიტომ ეკლესიას “არ შეუძლია დადებითად აღიქვას სამყაროს მოწყობის იმგვარი წესი, როცა ყველაფრის ცენტრში აყენებენ ცოდვით შელახულ ადამიანს— პიროვნებას.” ჰუმანიზმში კი თავისთავად ცოდვის გაგება არ არსებობს, და ერთადერთი, რაც ჰუმანისტთა წარმოდგენით ზღუდავს ინდივიდუმის თავისუფლებას, — ეს სხვა ინდივიდთა დამცველი სამართლებრივი ნორმებია.

არაერთგზის გვითქვამს, რომ წმინდა წერილის განმარტება უნდა მოხდეს იმგვარად, როგორც ამას ეკლესიის მამები აკეთებდნენ, ე.ი. წმინდა გადმოცემის შესაბამისად. წმინდა გადმოცემა არის უპირველეს ყოვლისა გამოცდილება, გარდასულ საუკუნეთა უდიდესი ქრისტიანების მიერ წმინდა წერილის წაკითხვის გამოცდილება, მათი გამოცდილება წმინდა წერილის მიხედვით ცხოვრებისა. ის ფასდაუდებელი და შეუცვლელია, მისთვის გვერდის ავლა კი-შეუძლებელია. შეცვლით მხოლოდ ერთი ავტორიტეტის მეორეთი შეცვლაა „შესაძლებელი“, მაგალითად, იოანე ოქროპირისა ჟან კალვინით, როგორც ეს პროტესტანტმა რეფორმატორებმა მოიმოქმედეს.

ჩემი აზრით, ის შემდეგ ორ კრიტერიუმს უნდა აკმაყოფილებდეს: 1) მღვდელი ვალდებულია, რომ თითოეული მასთან მიმსვლელი მიიღოს ისე, როგორც მისი თანაბარი ღვთის წინაშე. ეს არც ფამილარობას ნიშნავს და არც მის მიერ უდიერ დამოკიდებულებას მღვდლისადმი, არამედ მხოლოდ იმაზე მეტყველებს, რომ არ შეიძლება მოძღვრის დამოკიდებულება მასთან მიმსვლელის მიმართ იყოს ,,ზემოდან ქვემოთ“.