ჩვენი აკადემიის კედლებში ჩატარებულმა სემინარმა დაგვანახა, რომ მისი ყველა მონაწილე ერთმანეთს ეთანხმება მთავარ საკითხში:ლიტურგიული კურთხევის შემდგომ პური და ღვინო ქრისტეს ჭეშმარიტი და რეალური სისხლი და ხორცი ხდება. თუმცა იმ საკითხში, თუ რა იგულისხმება, როცა უფალი იესო ქრისტეს ისტორიული და ევქარისტიული სხეულის იგივეობაზე ვლაპარაკობთ და სახელდობრ, რა უზრუნველყოფს ამ იგივეობას, შეხედულებები გაიყო.

არსებობს სამი მიზეზი, რომელიც ამართლებს მხილებას ქრისტიანული პოზიციიდან. პირველი ორი დამყარებულია მოვალეობასა და პასუხისმგებლობაზე. ყოველი საზოგადოება წარმოადგენს სტრუქტურათა შესაკრებელს — ოჯახიდან სახელმწიფომდე. ყოველი სტრუქტურა ემორჩილება იერარქიულ წესრიგს. ამგვარ სტრუქტურაში პასუხისმგებელ ადამიანს აქვს იმათი მხილების უფლება, ვინც იმყოფება მის დაქვემდებარებაში; ეს არის ხელმძღვანელი პირის უფლება. მხილების მეორე სახეობა, მოვალეობასა და პასუხისმგებლობაზე დამყარებული — გახლავთ მშობლის ვალი შვილების აღზრდაში, სადაც მხილება წარმოადგენს პედაგოგიკის ერთ-ერთ მეთოდს. აქვე უნდა აღინიშნოს აგრეთვე მღვდელმსახურთა მოვალეობისა და პასუხისმგებლობის შესახებაც მრევლის ცოდვების სამხილებლად. მხილების სხვა სახეობა თვისებრივად განსხვავდება უკვე განხილულთაგან, ეს არის ძმური მხილება, რომელიც ემყარება არა იმდენად მოვალეობის გრძნობას, რამდენადაც სინდისისმიერ შინაგან მოთხოვნილებას. ეს უკანასკნელი სახეობა დაფუძნებულია მხოლოდ ზნეობრივ ფაქტორზე და მოკლებულია ძალაუფლებისა და იურიდიული სამართლის გარეგნულ ნიშნებს.

არასდროს დამავიწყდება, რა მგზნებარებით ცდილობდა ჩემი ნაცნობი ქალი ჩემთვის აეხსნა, თუ რატომ არ შეუძლია მარლთმადიდებელი იყოს. „გესმის-მეუბნებოდა იგი, მე თავისუფალი ადამიანი ვარ, მარლთმადიდებლური დოგმები კი სულს მიხუთავენ. მე არ მსურს, რომ ვინმემ ან რამემ ჩემი თავისუფლება შეზღუდოს. ადამიანი და მისი თავისუფლება ყველა წესზე და ნორმაზე მაღლა დგას, რომლებსაც, დამეთანხმე, ადამიანები ადგენენ“. მე დავეთანხმე, მაგრამ თავს უფლება მივეცი მისი პათოსური სიტყვიდან გამომდინარე ერთი უმანკო, მაგრამ ლოგიკური კითხვა დამესვა:

აღორძინების ეპოქიდან მოყოლებული, უკვე საუკუნეებია რაც ევროპის სკოლებში წარმართულ სიძველეებსა და ანტიკურობას ერთგვარად ცენზურანარევი, შელამაზებული სახით ასწავლიან. ეგვიპტის ჭაღარა პირამიდებსა და ათასწლეულთა სიბრძნეს ელადის თეთრი მარმარილოს ტაძრები ენაცვლებიან, ღმერთებისა და ხალხების მეგობრობა, ბუნების ძალებთან სიახლოვე და პოეტური უშუალობა…და მათ შემცვლელდ მოსული შავანაფორიანი ბერმონაზვნები და პირქუში შუასაუკუნეები. კონტრასტი იმდენად თვალშისაცემია, რომ საბრალო მოსწავლეს ვეღარასგზით გაუგია, როგორ შეიძლებოდა, ანტიკური უბრალოება და ადამიანურობა შუასაუკუნეების წყვდიადში მოქცეულიყო.

პერგამის მიტროპოლიტი იოანე ზიზიულასი აღმოსავლეთ საქრისტიანოში ერთ-ერთ ავტორიტეტულ ღვთისმეტყველად ითვლება. ,, იგი ჩვენი დროის ერთ-ერთი უნიკალური და ძლიერი ღვთისმეტყველია“, ასე ახასიათებდა მას გასული საუკუნის 80-იან წლებში დომინიკელი მამა კონგარი. ბოლო წლებში ეს მართლმადიდებელი მღვდელი მისი თამამი და არისტოკრატული მიდგომით,ანვითარებს ზუსტ და ღრმა გაგებას ბერძენი მამების ტრადიციისა,იმის შესახებ,რომ სწორი გაგება ეკლესიის სიცოცხლისა და არსებობისა ეფუძნება ევქარისტიის საიდუმლოს.