რელიგიური ძიებების მიმართ არაგულგრილი და ლიბერალურად განწყობილი ინტელიგენციის გარემოში გავრცელებული ერთერთი ყველაზე პოპურალური იდეის არსი არის რწმენა იმისა, რომ ყველა რელიგიას ერთსა და იმავე ღმერთისკენ მივყავართ და რელიგიებში ყველა განსხვავება მხოლოდ სიტყვებში და ასევე ერთსა და იმავე სულიერი რეალობისთვის პატივის მიგების გამოხატვის ფორმებშია.
ცნობილი რუსი ლიტურგისტი, წმინდა ეპისკოპოსი–აღმსარებელი ათანასე (სახაროვი) არამართლმადიდებელ ქრისტიანებზე ლოცვასთან დაკავშირებით წერდა: „ რაც შეეხება თქვენი გარდაცვლილი მშობლების მოხსენიებას, მე ვფიქრობ, რომ შვილები ყოველთვის უნდა ლოცულობდნენ თავიანთ მშობლებზე, როგორებიც არ უნდა იყვნენ ისინი, თუნდაც ღვთის პირიდან გადავარდნილები, მგმობელები და სარწმუნოების მდევნელები. მე მწამს, რომ წმ. დიდმოწამე ბარბარე ლოცულობს თავის მკვლელ მამაზე, თქვენი მშობლები კი ქრისტიანები იყვნენ. თუკი ღვთის სიტყვის მიხედვით „ ყოველსა ენასა შინა ღვთის მოშიში და მლოცველი უფლისთვის სათნო არს“, მაშინ მით უმეტეს სამებით დიდებული ერთი ღმერთის მორწმუნენი და ხორციელად მოსული ქრისტეს აღმსარებელნი.
„იეღოვას მოწმეთა“ რიცხვში აღმოჩენილო ძვირფასო თანამემამულეებო! იცით თუ არა, რომ:
კითხვა: ათეისტები თვლიან, რომ რელიგია ადამიანის ბუნების ძალებისადმი შიშზე აღმოცენდა, მართალია?
არ არის უსამართლობა ღმერთთან, იგი არ დატოვებს შეუსრულებელს იმას, რაც მან საკუთარ თავზე აიღო შესასრულებლად, მაგრამ ეს მხოლოდ მაშინ მოხდება, როდესაც ჩვენ შევასრულებთ იმას, რაც ჩვენი შესასრულებელია. «ღირსი მაკარი ეგვიპტელი.» თუ გასაგებია, რომ აღსარება არ არის მღვდელთან საუბარი, არამედ მისვლა უფალთან, მაშინ თავად აღმსარებლის მიერ ეს აღქმული უნდა იქნას არა როგორც ნუგეშის და რჩევის მიღება მისგან,(თუნდაც ეს რჩევა კარგი და ბრძნული იყოს), არამედ უპირველეს ყოვლისა როგორც მიახლება ქრისტესთან პიროვნული სულიერი ღვაწლის მეშვეობით. როგორც წმინდა მამები გვასწავლიან ღმერთი გვშველის და შეგვეწევა ჩვენ,მაგრამ არა ჩვენს გარეშე.
