— გამარჯობა. როგორც შევთანხმდით დღეს ვისუბრებთ ცრუწინასწარმეტყველების შესახებ.
— კი რა თქმა უნდა.
— დასაწყისისთვის ზოგადად ცრუწინასწარმერტყველისა და ცრუწინასწარმეტყველების შესახებ საერთო აზრს თუ ჩამოვაყალიბებთ, ვფიქრობ კარგი იქნება.
— დიახ, გისმენთ.
«ეს ჩემი სიტყვები კი არაა, არამედ ნეტარი პავლესი, რომელმაც თქვა: ჰბაძავდეთ მადლთა ამათ უფროისთა, და მერმე აღმატებული გზაი გიჩუენო თქუენ ( 1 კორ. 12, 31) წარმოგვიდგენს რა არა სასწაულთმოქმედების ნიჭს, არამედ სიყვარულს — ყოველგვარი სათნოების საფუძველს. ამრიგად, თუკი ვივარჯიშებთ სიყვარულში და მასზე დაფუძნებულ სხვა სათნოებებში, არანაირი საჭიროება აღარ გვექნება სასწაულთმოქმედებისა; პირიქით, თუკი სიყვარულში არ ვივარჯიშებთ, ვერანაირ სარგებელს ვერ მივიღებთ სასწაულებიდან.»
«როგორც მაშინ მოვიდა ქრისტე კესარიაში, დაე ასევე მოვიდეს იგი ქრისტიანულ ქვეყნებში იმათთან, ვინც თავის თავს მართლმადიდებელ ქრისტიანს უწოდებს, იქ, სადაც მისი სარწმუნოება მეუფებს და მისი სახარება იქადაგება და კიდევ ერთხელ იკითხოს: «თქვენ ვინ გგონიე მე ყოფად?» მე მას ვუპასუხებდი: იესოვ ჩემო, ადამიანებმა არ იციან, ვინ ხარ. «არა ცნეს, არცა გულისხმა-ყვეს და ბნელსა შინა ვლენან» (ფს. 81, 5). ერთი ერთს ამბობს, მეორე მეორეს, როგორც ცდომილი და დაბნელებული გონება უკარნახებთ. » ეპისკოპისი ილია მინიატისი
დღეს იშვიათია ადამიანი, რომელიც არ იქნებოდა ინფორმირებული “კვეთებულის” ლოცვის შესახებ, ან მონაწილეობა არ ჰქონდეს მიღებული მასში. ხოლო უფრო ცოტანი არიან ისინი, ვისაც ესმის ამ ლოცვის “დანიშნულება” და ზუსტი მისამართით მიდიან მის მოსასმენად, ეს სამღვდელო პრაქტიკიდან აშკარად ჩანს.
,ის მოვლენა რასაც მე ,,ყვითელი პრესის (ბულვარული) ქრისტიანობა“ ვუწოდე, ეკლესიურ ცხოვრებაში არსებობს როგორც ცოცხალი ფაქტი. ეს არის არასწორი აღქმა ეკლესიისა, სადაც იგნორირებულია ორი ძირითადი პრინციპი ეკლესიური ცხოვრებისა: ქრისტოცენტრულობა და სინერგია“
იღუმენი პეტრე მენშჩერინოვი.
