ეკლესიის დედაკაცისადმი დამოკიდებულების შესახებ მსჯელობა იმის მიხედვით შეიძლება, თუ რაოდენ მაღლა აყენებს ეკლესია ღვთისმშობელს: ადიდებს მას მეტადრე, ვიდრე ყველა წმინდანს, თვით ანგელოზებზე მაღლაც კი აყენებს, როგორც ‘უპატიოსნესსა ქერუბიმთასას და აღმატებით უზეშთაესსა სერაფიმთასას~. ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი არის ქრისტეს დედა და ეკლესიის დედა. მისი სახით ეკლესია განადიდებს დედობას, რომელიც წარმოადგენს ქალის განუყოფელ ღირსებასა და უპირატესობას.
ის, რომ რელიგია სულიერი ავადმყოფობის ფორმაა და მასში არის რაღაც ფსიქოპატური, ათეისტური პროპაგანდის ერთერთ ყველაზე პოპულარულ თეზისს წარმოადგენს. ეს თეზისი ჯიუტად მეორდება და მებრძოლი ათეიზმის დოგმის სახე მიიღო. (არა მებრძოლი, მშვიდი ათეისტები მას არ იზიარებენ, მაგრამ ახლა საუბარი მათზე არ არის).
ადამიანთა შორის შეინიშნება ფანატიკური სწრაფვა თვითგანადგურებისა, რომლისათვისაც განსაკუთრებულად დამახასიათებელია შემდეგი ფსიქოლოგიური ტიპები: მიდრეკილება ექსტაზისაკენ, თვითსიყვარული, ფანტაზიორობა, ხილვები და მოჩვენებები, დაკავშირებულნი გაბსაკუთრებულ მდგომარეობასთან, როგორიც არის -ხიბლი!
მიუხედავად იმისა, რომ სათაური სავსებით კონკრეტულია, დასაწყისშივე უნდა ავღნიშნოთ, რომ ამგვარი დოგმატური სწავლება მართლმადიდებელ ეკლესიაში – არ არსებობს. თუ ვინმე იტყვის, რომ ეკლესიის სწავლების მიხედვით ჩვილები სამოთხეში, ანაც ჯოჯოხეთში მიდიან… მაშინ უწყოდეთ, რომ უნებლიე ( ანაც შეგნებულ) სიცრუესთან გაქვთ ადგილი.
წესით ჩვენთვის წერილის შეწევნა არც უნდა დაგვჭირებოდა, არამედ ისეთი სიწმიდით უნდა გვეცხოვრა, რომ ჩვენს სულებს წიგნების სანაცვლოდ შეწეოდა მადლი სულისა. და ჩვენი სულები იმგვარადვე უნდა დაწერილიყი სულით, როგორც ეს წიგნებია მელნით დაწერილი. მაგრამ რამდენადაც ჩვენ ამგვარი მადლი განვაგდეთ, ამიტომ ამ მეორე გზით მაინც ვისარგებლოთ. ხოლო პირველი გზა რომ უმჯობესი იყო, ეს ღმერთმა საქმითაც გვიჩვენა და სიტყვითაც. ნოესთან, აბრაამთან და მათ შთამომავლობასთან, ისევე როგორც იობსა და მოსესთან ღმერთს ხომ წერილობით არ უსაუბრია, არამედ — უშუალოდ, რადგანაც წმიდა ჰპოვა მათი გონება.
