ჩემი აზრით “ყოფილი ათონელი ბერი” არ არსებობს. თუ ადამიანი ათონის მთის ბინადარი იყო და იქ ბერად აღიკვეცა, ის სამუდამოდ იქაურად რჩება. სადაც არ უნდა მოუწიოს მსახურება, იქნება ეს სალონიკში როგორც წმ. გრიგოლ პალამა, თუ შორეულ რუსეთში-ღირსი მაქსიმე ბერძენი, მოლდავეთში-პაისი რელიჩკოველი, ან ბულგარეთში -ჩემი მოთხრობის გმირი მიტროპოლიტი ნათანაელ ნევროკოპსკელი-ასკეტი ბერი, ნამდვილი მწყემსი, რომელსაც უყვარს თავისი სამწყსო და მზად არის მისთვის თავი გასწიროს. (სხვათაშორის ის ამმბა ლონგინოზის-სარატოვის და ვოლსკის ეპისკოპოსის მასწავლებელი იყო).

რა არის ნეოფიტობა?  ეს გახლავთ ერთგვარი ყმაწვილური მდგომარეობა, როდესაც ადამიანი მხოლოდ შეაღებს ეკლესიის კარებს.  ეკლესიური ცხოვრების ამ საწყის ეტაპზე ნეოფიტობა სრულიად მისაღები და კანონიერია, მსგავსად ჩვილი ბავშვის ზრდისა და ჩამოყალიბების პროცესთან დაკავშირებული გართულებებისა და სამყაროს ბავშვური აღქმისა. უბედურება მაშინ იწყება, როდესაც ადამიანი „იჭედება“ ნეოფიტობაში. აი, რას წერს პავლე მოციქული ამასთან დაკავშირებით: „ოდეს-იგი ვიყავ ყრმა, ვიტყოდე ვითარცა ყრმაჲ, შერაცხილ ვიყავ, ვითარცა ყრმაჲ; ხოლო ოდეს ვიქმენ მამაკაც, დაუტევე სიყრმისაჲ იგი“(1. კორინთ. 13,11). ნეოფიტობა სწორედ ამ „სიყრმისეულის არდატევება“ გახლავთ. წარმოიდგინეთ ქვიშაში თოჯინებით მოთამაშე წვერებიანი ბიძიები და ზორბა დეიდები, დორბლი რომ ჩამოსდით და ბავშვურად ეტიტინებიან ერთმანეთს.

ალეპო 3 მარტი 2015 წელი მუსულმანმა ტერორისტმა ქრისტიანობა მიიღო კლინიკური სიკვდილიდან გამოსული და ბერების მიერ გადარჩენილი „ისლამური სახელმწიფოს“ მებრძოლი ცოდვებს ინანიებს, იღებს ქრისტიანობას და სირიის ჩრდილოეთში მდებარე კათოლიკურ მონასტერში სახლდება.

კამათი მატერიისა და ენერგიის შესახებ

მართლმადიდებლობასა და პროტესტანტიზმს ყველაზე მეტად წმიდა გარდამოცემისადმი დამოკიდებულება განასხვავებს. წმიდა გარდამოცემა კი, თავის მხრივ, წარმოადგენს პრინციპულ დებულებას — ფიგურირებს თუ არა იესო ქრისტეს ამაღლების შემდგომ ისტორიაში და თუ ფიგურირებს, — როგორ?