წესის აგების მსახურებაში არის სიტყვები, რომლებიც წარმოითქმის თოთქოსდა გარდაცვლილის პირით: „ყოველნი მხედავთ მე წინაშე თქუენსა უხმოდ, და უსულოდ მდებარესა. ჰსტიროდეთ ჩემთვის, ძმანო და მეგობარნო, მოყუასნო და მეცნიერნო, რამეთუ გუშინ თქუენ თანა მზრახუელვიყავ, და მეყვსეულად მოიწია ჩემ ზედა ჟამი სიკუდილისა. აწ უკუე მოვედით ყოველნი მოყუასნი ჩემნი და ამბორსმიყავთ მე უკანასკნელთა ამბორის ყოფითა, რამეთუ ამიერითგან თქუენ თანა არღარა ვიდოდე, არცა ვჰზრახვიდე. მსაჯულისა მივალ, სად იგი არა არს თუალღება. რამეთუ მონა და უფალი ერთბამად წარჰსდგებიან, მეფე და მხედარი, მდიდარი და გლახაკნი, კაცად-კაცადნი, გინა თუ იდიდოს, გინა თუ სირცხვილეულ იქმნას. არამედ ვითხოვ ყოველთაგან და გევედრები, დაუცხრომელად ევედრენით ჩემთვის ქრისტესა ღმერთსა, რაითა არა განგდებულ ვიქმნე ცოდუათაებრ ჩემთა, ადგილსა სატანჯუელისასა. არამედ რაითა დაწესებულ ვიქმნე, სადა იგი არს ნათელი ცხოვრებისაი“.

წმინდა მამები ლოცვას უწოდებენ „ჭეშმარიტ ღვთისმეტყველებს“. „თუ შენ ღვთისმეტყველი ხარ, მაშინ ჭეშმარიტად ილოცებ, და თუ ჭეშმარიტად ლოცულობ, მაშინ ღვთისმეტყველი ხარ“ (ამბა ევაგრე) ეკლესიის მამებისათვის ღვთისმეტყველება არასოდეს ყოფილა „უხილავი ღმერთის“ შესახებ განყენებული თეორია:

შეინანეთ რამეთუ მოახლებულ არს სასუფეველი ცათაი (მათე 3, 2), — იოანე ნათლისმცემელის ამ სიტყვებით დაიწყო ქადაგება იესო ქრისტემ (მათე4 17).

დღეს, როცა ასე მომრავლდნენ ჩვენი ქალაქის ყველა ცენტრალურ მოედანზე, ხალხმრავალ ადგილებში (აღარაფერს ვამბობთ მათ კარდაკარ სიარულზე)   „ჭეშმარიტი ღმერთის“ მქადაგებლები, რომლებიც ცდილობენ სულ უფრო ბევრი ადამიანი გადაიბირონ და  სამწუხაროდ, ზოგჯერ ახერხებენ კიდეც ამას, ალბათ ბევრს სმენია თუ როგორ გახდა რიგითი მართმადიდებელი ქრისტიანი „იაჰოვას მოწმე“, მაგრამ ცოტა თუ იცნობს ისეთ ადამიანს  ვინც „იაჰოვას მოწმე“ იყო და მართმადიდებელი გახდა.

უწმინდესი და უნეტარესი ილიაII ბრძანებს: „ ადამიანი, ვინც გულწრფელად ეძიებს სამყაროსა და თავისი არსებობის მიზეზსა და მიზანს, ვისაც მთელი არსებით სურს, ჭეშმარიტების შეცნობა, ადრე თუ გვიან, მაინც იპოვის უფალს და გააცნობიერებს, რომ მისი ცხოვრება გაბრწყინებული უნდა იყოს აღდგომის ნათლით და ქრისტეში მარადიული ნეტარების დამკვიდრების სასოებით“. ტარიელ დავითაშვილი ის მართმადიდებელი ქრისტიანია ვინც საკუთარი განვლილი ცხოვრებით ამტკიცებს ამ სიტყვების ჭეშმარიტებას და  ვისაც ყველაზე მეტად ესმის თუ რა დიდი სიხარულია „იპოვო უფალი“.  „თბილისი თაიმსი“ გთავაზობთ ინტერვიუს მასთან.