მეათე საღვთისმეტყველო-პოლემიკური თხზულების სათაურია: „კვიროსის პრესბიტერ უფალ მარინუსისადმი მიწერილი წერილის ასლი.“ ეს ეპისტოლე დაიწერა იმპერატორ ჰერაკლეს მიერ „ექთეზისი“ (638) გამოქვეყნების შემდეგ. ტექსტში არის ამის პირდაპირი მინიშნება: „თითქმის მთელი ექთეზისი შედგენილია და ნაკარნახევია მის მიერ (თეოდორე ფარანელი). „როგორც უკვე ავღნიშნეთ წმინდა მაქსიმე იცნობს ეკთეზისის ავტორებს და თეოლოგიურ წყაროებს,

იოანე კაზარიანი 

(წმ. ნინოს სახელობის მართლმადიდებლური ქრისტიანული აპოლოგეტიკურ-მისიონერული ცენტრი)

ჩვენს მიერ მოწოდებულ თემაში გვსურს გავამახვილოთ მკითხველის ყურადღება სწორედ იმ ასპექტზე, რომელიც როგორც ჩვენ ვფიქრობთ, საჭიროებს განსაკუთრებულ აქტუალიზაციას. თვით სტატიის სათაური ჩვენს მიერ ისეთი გაგებით წესით და აქტუალურობით არის შესრულებული: ეკლესია, გადმოცემა და წმინდა წერილი, როგორი გაგებითაც ისინი მოიაზრებოდნენ, აღიქმებოდნენ და განიცდებოდნენ ორი ათასი წლის განმავლობაში კათოლიკე სამოციქულო ეკლესიის წევრების ანუ ქრისტიანების მიერ. თავად თემა არ მოითხოვს ხანგრძლივ გამოკვლევას, რადგან არსებითად — იგი არ არის რთული. სამწუხაროდ, ზოგიერთი ქრისტიანული დენომინაციები ხელოვნურად ართულებენ რა ამ საკითხს, ემხრობიან პრინციპს „მხოლოდ წერილი“ (ლათ. Sola Scriptura), რაც არ შეესაბამება, როგორც ანტიკურ, ასევე შუასაუკუნეების ქრისტიანულ სულსა და აზრებს. ეს აბსოლუტური ხელოვნურობა და წმინდა წერილის რადიკალიზაცია და როგორც თვით ამ საკითხის დასმა სწორედ ამ რაკურსით — არ გვხდება ეკლესიის ისტორიაში.

„ჩვენს თარგმნაში ბიბლიის ეს ადგილი განიმარტება ასე“- ვისმენთ ამა თუ იმ ეგზოტიკური სარწმუნოებრივი მოძღვრების მქადაგებლებისაგან ქუჩაში ან ინტერნეტის საშუალებით. „არა, კანონიკურ თარგმანში ყველაფერი სხვაგავარად ჟღერს“ — მკაცრად მიუგებს მეორე მქადაგებელი. მაგრამ უბრალო მკითხველი როგორ გაერკვეს, რომელ თარგმანს უნდა ენდოს და რამდენად? ყველა იმოწმებს ბიბლიას, მაგრამ მისი ციტატები ყველასათვის ერთნაირად რატომ არ ჟღერს?

ახალი ადამიანის შესახებ

თანამედროვე მსოფლიო სულიერ განახლებას ეგებება, მაგრამ ბევრი ჯერაც ვერ ამჩნევს ამას- ერთნი იმიტომ, რომ ვერ ელევიან თავიანთ ძველ ცდომილებებს და მათ კვლავაც ცხოვრებისა და სიმართლის „უკანასკნელ სიტყვად“ მიიჩნევენ, მეორენი კი იმიტომ, რომ თანადროულობის ტანჯვა-წამება და სიღატაკე ერთობ დიდი გახლავთ და იგი ადამიანთა მთელ ძალებს შთანთქავს. ისეთებსაც შეხვდებით, სულიერი განახლების აუცილებლობას რომ გრძნობენ, მაგრამ ახალ გზებს ვერა და ვერ პოულობენ და არ იციან, საიდან დაიწყონ…