კერძოდ, რისი დაცვა მოგვთხოვა ქრისტემ? მაგალითად, მარხვის (მხედველობაში მაქვს დისციპლინარული მარხვები)? არა. მსახურებაზე სიარული დაგვავალა? არც ეს. ან იქნებ ამა თუ იმ რელიგიურ-ეთნიკურ სუბკულტურაში ჩაწერა და მასთან მორგება? არა, არც ეს. ნუთუ სანთლების დანთება და მოსახსენიებლების დაწერა დაგვავალა? ამის შესახებ სახარებაში სიტყვაც არაა ნათქვამი.~

იღუმენი პეტრე (მეშჩერინოვი) მის მიერ ცოტა ხნის წინ ნათარგმნ იოჰან არნდტის წიგნზე — `ჭეშმარიტი ქრისტიანობის, თანამედროვე ქრისტიანების შინაგანი სულიერი ცხოვრებისა და სამწყემსო პედაგოგიკაზე.

ნორვეგიელმა ლინგვისტმა როლფ ფურულიმ „ახალი სამყაროს თარგმანის“ აპოლოგიაში სახელწოდებით „როგორ გავლენას ახდენს ბიბლიის თარმნაზე ღვთისმეტყველება და წინასწარ შექმნილი დამოკიდებულება“ გვერდი ვერ აუარა ერთ-ერთ მთავარ პასაჟს, რომლის გარშემოც ჯერ კიდევ არიანული შფოთის დროს აქტიური ეგზეგეტიკური პოლემიკა მიმდინარეობდა. საუბარია პავლე მოციქულის ჰიმნის ნაწყვეტზე კოლასელთა მიმართ ეპისტოლედან (კოლ. 1:15-18).

იოანე კაზარიანი

(წმ. ნინოს სახელობის მართლმადიდებლური ქრისტიანული აპოლოგეტიკურ-მისიონერული ცენტრი)

ხატთაყვანისცემის პირველ აპოლოგიაში ჩვენ ვსაუბრობდით წმინდა გამოსახულებებისა და ჯვრის თაყვანისცემის ტრადიციაზე (1), რომელიც სავსებით მისაღები იყო ძველი ეკლესიისთვის. მეორე აპოლოგია დაეთმო ღვთის სახელისა და ღვთის ხატების სწორ გაგებას ლოგოსის განკაცებისა და მისი ქვეყნად მოვლინების კონტექსტში (2), საიდანაც გამომდინარეობს, რომ განკაცებული ღმერთი ადამიანური ბუნებისთვის ხელშესახები და ხილვადი ხდება. ამ მხრივ უნდა ითქვას, რომ ჩვენ სამყაროს სახელდების მეშვეობით შევიმეცნებთ და შემეცნება არის გარკვეული სახის შექმნა, ამა თუ იმ პროცესზე, ფენომენზე, მოვლენაზე წარმოდგენა. ჩვენ ხატების, ანარეკლების, ჩვენი კულტურის მიერ ყველგან განთავსებული სარკეების სამყაროში ვცხოვრობთ; ეს კაცობრიობისთვის სრულიად ბუნებირვი პროცესია. ლოგოსის განკაცებამ კაცობრიობას ღმერთის (გარკვეულ წილად) შემეცნების შესაძლებლობა მისცა; ადამიანი არა მხოლოდ ლოგოსის მიწიერი ცხოვრების მოწმეა, არამედ იგი ღვთისმხილველი გახდა — ეს უპრეცედენტო შესაძლებლობაა, რომელიც ასე სურდათ ძველი აღთქმის მართლებს (მათე. 13, 17).

ნებისმიერი დიალოგი იეჰოვას მოწმესთან გარდაუვალად, საყოველთაო განდგომის თემაში გადადის, რომელიც, თითქოს, და II საუკუნის, დასაწყისში ბოლო მოციქულის სიკვდილთან ერთად დადგა. აღნიშნულის ბიბლიურ მტკიცებულებად მათ სახარებისეული იგავი ჯეჯილსა და ღვარძლზე, რომელსაც მოწმეები წინასწარმეტყველებად აღიქვავენ (მათე13: 24 – 30, 37 — 43).