მოდით ცოდვის მესამე მნიშვნელობაზე ვილაპარაკოთ. ერთია სიტყვა, მეორე კი მისი მნიშვნელობა, რომელიც აი, რას უკავშირდება: ცოდვას ადამიანის ბუნების იმ დაზიანებასაც უწოდებენ, რომელიც პირველ წინაპართა ცოდვის შედეგად წარმოიშვა. პირველწინაპრებმა პირველებმა შესცოდეს, დაარღვიეს რჯული და მცნება. მე კვლავ მოვიყვან პატარა ანალოგიას, რომლის მოყვანაც მჩვევია ხოლმე: გემიდან მყვინთავი წყალში ეშვება მილით, საიდანაც მას ჟანგბადი მიეწოდება. . . და აი, მყვინთავს ფსკერი ძალიან მოსწონს- სილამაზე, მარჯნის რიფები, ათასნაირი თევზი. ზემოდან კი მილს ექაჩებიან და ახსენებენ, რომ დაბრუნების დროა. მყვინთავი აღშფოთებულია-„რატომ უნდა ვიყო ვინმეზე დამოკიდებული, მე ხომ თავისუფალი პიროვნება ვარ“,- და იმისათვის, რომ აღარ შეაწუხონ, დანით მილს ჭრის. წარმოგიდგენიათ ამას რა მოჰყვა? -ნამდვილი საშინელება (კოშმარი), ადამიანმა სიცოცხლესთან კავშირი გაწყვიტა, რადგან ამ მილის მეშვეობით მისთვის აუცილებელი ჟანგბადი მიეწოდებოდა. ცოდვამ გაწყვიტა კავშირი ღმერთსა და ადამს შორის.

ბოლო დროს თანამედროვე რელიგიათმცოდნეების მიერ შეინიშნება მცდელობა, რომ მართლმადიდებლური ტერმინოლოგია ეკლესიის წიაღში შეიცვალოს საერო ტემინებით, მოხდეს საეკლესიო ქადაგებათა სტრატეგიის სეკულარიზაცია უძღებთა შორის. თანმიმდევრულად განიდევნება ეკლესიური ტრადიცია ერეტიკოსთა სამი ხარისხით განყოფისა და წინა რიგში გამოდის არამართლმადიდებლური აღმსარებლობისთვის დამახასიათებელი სოციალური, სამართლებრივი, კრიმინალური, სამედიცინო ასპექტები და კლასიფიკაციები. ისეთი ჩამოყალიბებული ცნებები, როგორიცაა “ტოტალიტარული” სექტები, “დესტრუქციული” კულტები და ა.შ. არავითარ შემთხვევაში არ პასუხობს ცრუ აღმსარებლობების რელიგიურ და აღმსარებლობით შეფასებებს, სექტანტური ექსპანსიის პრობლემა რელიგიური სიბრტყიდან პოლიტიკურ სიბრტყეში გადაჰყავს. აქ პირველ პლანზე გამოდის სოციალური შეფასება რომელიმე ცრუ აღმსარებლობისა და ამგვარად იშლება წარმოდგენა ნებისმიერი სექტის- როგორც ამა თუ იმ ერესით შეპყრობილი ადამიანთა ჯგუფის შესახებ. უკვე დღეს მისიონერული მუშაობა რომელიმე სექტასთან ეყრდნობა არა ამ ცდომილების (ერესის) დამღუპველი შედეგების მხილებას, არამედ სოციალურ რესპექტაბელობას, ან არარესპექტაბელობას. ამგვარად, უცხოური (ძირითადად) რელიგიური ჯგუფების და სექტების დიდი ნაწილი ეკლესიის მისიონერული მოღვაწეობის საზღვრებს მიღმა რჩება. მთელი ყურადღება გადადის მცირერიცხოვან ჯგუფებზე, რომელნიც არ არიან ფართოდ გავრცელებული რუსეთის ტერიტორიაზე, მაგალითად კათოლიკები, ლუთერანები, ბაპტისტები, ადვენტისტები და ორმოცდაათიანელები.

ბოლო დროს საეკლესიო სფეროში აქტიურად განიხილება ე. წ . „განეკლესიურების“ საკითხი, რომელიც ცნება „გაეკლესიურების“ საპირისპიროა და ის მართლმადიდებელი ქრისტიანების დედა ეკლესიისგან ჩამოშორების პროცესის აღსანიშნავად გამოიყენება. ამ პროცესების მიზეზებზე, მათ აქტუალურობაზე და შედეგებზე გვესაუბრება ცნობილი საეკლესიო პუბლიცისტი, იღუმენი-პეტრე მენშერინოვი.

ვენისა და ავსტრიიის ეპისკოპოსის ილარიონის მოხსენება შვეიცარიაში გამართულ ეპისკოპოსთა საღვთისმეტყველო კონფერენციაზე

მართლმადიდებლური ტრადიციით პრიმატის თემა მჭიდროდ უკავშირდება საეკლესიო ავტორიტეტის თემას, რომელიც, თავის მხრივ, მართლმადიდებელი ღვთისმეტყველისთვის „კათლიკურობის“, ანუ „საყოველთაობის“ ცნებისგან განუყოფელია.

რედაქციისაგან. ამ მასალის გამოქვეყნებისას რისკზე მივდივართ, რადგანაც დღესდღეობით ბევრი მორწმუნე და არამორწმუნე თანხმდება იმაში, რომ ღმერთის არსებობის რაციონალური დამტკიცება შეუძლებელია. თუკი პირველნი თვლიან, რომ ეს შეუძლებელია, რადგანაც ღმერთი ეცხადება გულის სიწმინდეს და არა გონების
ჩახლართულობას, მეორენი დარწმუნებული არიან, რომ ვინაიდან ღმერთის არსებობის ფაქტის დამტკიცება მეცნიერულად შეუძლებელია, ე.ი. ღმერთი არც არსებობს, რადგანაც მხოლოდ მეცნიერებაა ობიექტური.