21-ე საუკუნე თავისი გლობალიზაციით, ახალი ტექნოლოგიებით, ტრადიციული ფასეულობების დაკარგვითა და კულტურული და რელიგიური პლურალიზმით, მრავალგვარი სიძნელეების წინაშე აყენებს კაცობრიობას. უეჭველია, რომ მართლმადიდებელი ეკლესიაც ვერ აუვლის გვერდს ამ სიძნელეებს. მან არა მხოლოდ თავი უნდა დაიცვას მათგან, არამედ იპოვოს მათი გადაჭრის ორიგინალური და შემოქმედებითი გზები, რაც მისი გლობალური პასუხისმგებლობის ნაწილია. ამაში ის უნდა დაეყრდნოს ეკლესიის დოგმატს, ისტორიასა და მდიდარ ტრადიციას და ამასთანავე უნდა იყოს მუდმივად შემოქმედებითი, ცოცხალი ორგანიზმი, განმტკიცებული და განათლებული სულიწმიდით.

«,,თუ საბჭოთა ხელისუფლების მიერ შეწყნარებულ და აღიარებულ ეკლესიაში ამ ხელისუფლების მიერ აღზრდილი ახალი კადრები მოვლენ … თავიდან ისინი ხარბად დაეწაფებიან და შეისწავლიან სხვადასხვა თვალსაზრისს, გაიაზრებენ პრობლემებს, დაესწრებიან ღვთისმსახურებებს და ა.შ. რაღაც მომენტში კი, როდესაც თავს ნამდვილ ეკლესიურ ადამიანებად იგრძნობენ, ანტინომიური აზროვნებისათვის სრულიად მოუმზადებლები, იტყვიან:

ასე ასათაურებს დიაკონი ადნრეი კურაევი ერთ-ერთ თავს 1999 წელს გამოცემულ წიგნში О Нащем Поражений . წიგნის შესავალში ავტორი აღნიშნავს: “ამ თავის წაკითხვას უპირველეს ყოვლისა, იმ ახალგაზრდას ვურჩევდი, ვინც სემინარიაში ჩასაბარებლად ემზადება…” მართლაც, სასურველია და აუცილებელიც, რომ ეკლესიის ყველა წევრმა (და არა მარტო სტუდენტებმა) იცოდეს ეკლესიის რეალური ისტორია და სწორედ ეს იქნება მყარი ორიენტირი მარჯვნივ და მარცხნივ უკიდურესი გადახრებისაგან დასაცავად. იერარქიისა და მრევლის მძიმე სულიერი მდგომარეობა ყოველთვის იყო ამქვეყნიური ეკლესიის თანამდევი და სწორედ ამიტომ პოვა ასახვა ამგვარმა მოვლენებმა ეკლესიის მამათა ნაშრომებში… აღნიშნული თავი იბეჭდება მცირეოდენი შემოკლებით.

მთარგმნელი

(იღუმენი პეტრე მეშჩერინოვი – მოსკოვის საპატრიარქოს ბავშვთა და ახალგაზრდობის სულიერი განვითარების ცენტრის თანამშრომელი)