წესით ჩვენთვის წერილის შეწევნა არც უნდა დაგვჭირებოდა, არამედ ისეთი სიწმიდით უნდა გვეცხოვრა, რომ ჩვენს სულებს წიგნების სანაცვლოდ შეწეოდა მადლი სულისა. და ჩვენი სულები იმგვარადვე უნდა დაწერილიყი სულით, როგორც ეს წიგნებია მელნით დაწერილი. მაგრამ რამდენადაც ჩვენ ამგვარი მადლი განვაგდეთ, ამიტომ ამ მეორე გზით მაინც ვისარგებლოთ. ხოლო პირველი გზა რომ უმჯობესი იყო, ეს ღმერთმა საქმითაც გვიჩვენა და სიტყვითაც. ნოესთან, აბრაამთან და მათ შთამომავლობასთან, ისევე როგორც იობსა და მოსესთან ღმერთს ხომ წერილობით არ უსაუბრია, არამედ — უშუალოდ, რადგანაც წმიდა ჰპოვა მათი გონება.

„მაშ ასე, ძმებო, მტკიცედ იდექით და გეპყრათ გარდამოცემები, რომლებიც გისწავლიათ ჩვენი სიტყვით თუ წერილით “/2 თეს. 2:15/

ამწუხრებს თუ არა ჩვენი ცოდვები ღმერთს? ისიც იტანჯება როდესაც ჩვენ ვიტანჯებით? შეგვიძლია თუ არა ვუთხრათ ადამიანს რომელიც იტანჯება: ,,თვით ღმერთი, სწორედ ამ წუთში იტანჯება იმით, რითაც შენ და ამარცხებს შენს ტანჯვას”.

სერგეი ხუდიევი ავტორიტეტების არსსა და მარადიულ გადარჩენაზე

ქართული მართლმადიდებლური ეკლესიის წიაღში სომეხ — მონოფიზიტთა მიღების შესახებ (სომხურ-ქალკიდონური და სომხურ-მონოფიზიტური ისტორიოგრაფიის მიხედვით)