მე ღვიძლის ციროზი მაქვს და ამის მიზეზი ფრიად ბანალურია უამრავი სპირტი დავლიე ჩემი ცხოვრების განმავლობაში. ვსვი, ვსვი და ბოლოს ციროზი დამემართა. ახლა კი ვამბობ: » ეჰ, დამსაჯა უფალმა!» განა მართლა უფალმა დამსაჯა? რა თქმა უნდა, არა! და ამას ჩვენ ვხედავთ. ამ შემთხვევაში ხომ გვესმის ავადმყოფობის მიზეზები. მაგრამ როდესაც ადამიანი იტყუება, მლიქვნელობს, ცრუობს, იპარავს… (აქ არაფერს ვამბობ მკვლელობაზე. ვსაუბრობ მხოლოდ იმაზე, რაც უხილავია სხვათათვის)… გაკიცხვა, გაიძვერობა, ეშმაკობა ამას ვერავინ ხედავს, ეს ყველაფერი ჩემში ხდება. გარეგნულად სრულიად წესიერი ადამიანი ვარ, ჩემი საქციელი უნაკლოა, მაგრამ შიგნით, ჩემში? გასაგებია, რომ სხვები ვერ ამჩნევენ, მაგრამ უბედურება ის არის, რომ მეც ვერ ვხედავ. როდესაც შემდგომ, თავს დამატყდება, რაღაც, რასაც ტანჯვას, უბედურებას ვუწოდებთ, ყვედრებით აღვაპყრობ მზერას ცისაკენ: «რად დამსაჯე, უფალო, ასეთი წმინდა, ასე მშვენიერი?!»

მოციქულების დროიდან მოყოლებული ეკლესიას სწამდა და ასწავლიდა, რომ ქრისტიანები ევქარისტიაში ჩვეულებრივ პურსა და ღვინოს კი არ ეზიარებიან, არამედ ქრისტეს ხორცსა და სისხლს. „სასუმელი ესე კურთხევისაჲ, რომელსა ვაკურთხევთ, არა-მე ზიარებაჲ სისხლთა ქრისტესთაჲ არსა? პურსა ამას რომელსა განვსტეხთ, არა-მე ზიარებაჲ ჴორცთა ქრისტესთაჲ არსა?“ წერდა პავლე მოციქული კორინთელებს (1 კორ. 10, 16). ამიტომ მოციქული გვაფრთხილებდა: „ამიერითგან, რომელი ჭამდეს პურსა ამას და სუმიდეს სასუმელსა ამას უფლისასა უღირსებით, თანა-მდებ არს იგი ჴორცსა და სისხლსა უფლისასა. გამო-ღა-იცადენ კაცმან თავი თჳსი და ესრეთ პურისა მისგან ჭამენ და სასუმელისა მისგან სუნ. ხოლო რომელი არა ღირსად ჭამდეს და სუმიდეს, დასაშჯელად თავისა თჳსისა ჭამს და სუამს, რამეთუ არა გამოიკითხნა ჴორცნი უფლისანი. ამისთჳს მრავალ არიან თქუენ შორის უძლურ და სნეულ, და წვანან მრავალნი.“ (1 კორ. 11, 27–30). მოციქულ პავლეს ევქარისტული პურისა და სასუმელისთვის ქრისტეს ხორცისა და სისხლის მნიშვნელობა რომ არ მიენიჭებინა და თავად ზიარება არ ეგულისხმა როგორც, არც მეტი და არც ნაკლები, საიდუმლო სერობის კეთილკრძალული მიბაძვა, მაშინ მისი სიტყვები „ამის გამო მრავალი თქვენგანი უძლური და სნეულია და მრავალნი კვდებიანო“, უადგილო იქნებოდა.

„მე და ჩემი მეუღლე მრავალი წელი ვიყავით იეღოვას მოწმეები და ამასთან ერთად მე ამ ორგანიზაციის ხუცესიც ვიყავი. ვისწრაფვოდით რა, საუკეთესო მოწმეები გავმხდარიყავით, ჩვენ ბიბლიის კითხვა დავიწყეთ. ამის ნაცვლად კი იესო ვიპოვეთ შევიყვარეთ და მოვინდომეთ გავყოლოდით მას. ნელ-ნელა მივედით დასკვნამდე,რომ შეუძლებელია ერთდროულად გაყვე ქრისტეს და თან საგუშაგო კოშკის განკარგულება აღასრულო. რაც უფრო ღიად ვსაუბრობდით ქრისტეზე სამეფო დარბაზში, მით უფრო მძაფრად რეაგირებდნენ ხუცესები და კრების ორგანიზატორები. საბოლოოდ იმისთვის, რომ გავეჩუმებინეთ, ჩვენ ორგანიზაციის რიგებიდან გაგვრიცხეს. ამან კი საშუალება მოგვცა უფრო დიდი აუდიტორიისთვის მიგვემართა ამჯერად რუსულენოვანისთვის. ჩვენ ვილოცებთ იმისთვის, რომ ეს წიგნი დაეხმაროს ხალხს თავი დააღწიონ ადამიანის მიერ შექმნილი ორგანიზაციის მარწუხებს და ჭეშმარიტი სიმშვიდე და ხსნა ჰპოვონ იესო ქრისტეში“

დღეს ჩვენთვის ადვილია გადავშალოთ ბიბილია და ვნახოთ, რა არის დაბეჭდილი ყდის ქვეშ. მაგრამ ყოველთვის ასე როდი იყო: წიგნები ძალიან ძვირად ფასობდა და იმდროინდელი ტექნოლოგიით ტომი მძიმე და დიდი გამოდიოდა, ამიტომ მხოლოდ ღვთისმსახურებისთვის აუცილებელი წიგნების და კრებულების გადაწერა ხორციელდებოდა.

რისთვის უნდა ვიყოთ მადლიერნი დღევანდელი ინგლისურ ენოვანი უღმერთოების ტალღის, ე.წ. „ ახალი ათეისტების“ და იმისთვის, რომ მათ ღმერთზე დისკუსია გაზეთების პირველ გვერდზე გამოიტანეს. მათგან გაჩაღებული ომის გამოძახილი ჩვენამდეც აღწევს.-„ახალი ათეისტების“ წიგნებს ჩვენთან თარგმნიან და გამოსცემენ, ეს გარკვეულ წრეებში მოდური საკითხავიც კი ხდება,მაგრამ ალბათ უმჯობესია ამ ბრძოლას უფრო ახლოდან შევხედოთ. რას ამბობენ „ახალი ათეისტები“? რას პასუხობენ მათ ქრისტიანები?